Vazgeçilmez bir gerçeğim. Kitaplarda kendimden parçalar bulmayı severim, ama Zweig öyle bir yazıyor ki kendimi "evet bu tıpkı ben" derken buluyorum. Korkuyorum kimi zaman ve kimi zaman çok yakıyor canımı. Ne oldu bilmiyorum, neler yaşadık bilmiyorum, ama ikimiz de öyle çıkmazlardaydık ki hep başkalarının neşesinde bulduk kendimizi. Bizi güldüreni bulamadık. Başkalarının gülüşüne ortak olduk. İnsanları sevindirmeyi kalbimize koyduk ve öyle devam ettik. Sahiden bu muydu? Sahiden başkaları gülümsediğinde mi mutlu oluyorduk biz Berger'le. Sahiden aşk mıydı aradığı en gerçek, her şeyden öte. Sahiden insanları iyi hissettirmek mi huzur veriyordu bize Baron Freiderich Michael von R. ile. Çok bahsetmedin isminden. Değiştirmekten öte sildin belki de. Bilmiyorum Zweig ve üzerimde bir yorgunluk var. Kendimi yine kaybediyorum ve yine beni yazdığın kitaplara dönüyorum çünkü başka umut ışığım yok..
KızılStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202229bin okunma
