"benim başarım ancak gündüzlere yetiyor, dedi, hatta bazı günler beni mutlu bile ediyor; ama yatağında uykusuz yatarken kozmik mesafeleri algıladığın, ufacık bir nokta, yerçekimsiz, görünmez bir hiç olacak kadar küçüldüğün ve gerçekten var olduğunu bilmen için birinin sana dokunmasından ya da dokunmana izin vermesinden başka bir şey istemediğin gecelere yetmiyor."
kitabın belirli bir kurgusu yok. daha çok johanna’nın günlüğünü okuyor gibiyiz. bir editör olan johanna yazdığı biyografiyi tamamlamak için kırsaldaki evlerine yerleşiyor ve burada geçmişiyle, kendisiyle, gençliğin geride kalmasıyla insan ilişkilerinin değişip hayatın tek düzeleşmesiyle yüzleşiyor.
henüz yaşlı olmasam da birçok noktada johanna gibi düşünüp hissediyor olmam kitabı fazlasıyla sevmeme neden oldu.
