Başkasının hayatını kıskanmamaktır zerafet.
Sen yalnızca sana sahipsin.
Uyanır uyanmaz kelebeğe dönüşemezsin.
Büyümek bir süreçtir.
Okur Takip Önerileri
Gerçekler sandığın gibi değil.
Sahip olmadığım şeylerin farkındayım. Anlıyorum ki, güzel olan bu.
Bir kanadım kırık, sen yoksan.
Bütün hayatınca konuştu. Sonunda tutunamayanlar diye bir söz çıkarabildi ortaya: bir tek kelime. Çoğul bir kelime. Unutamadığı bazı insanları birleştiren bir kelime.
Aklıma takılan bir cümle daha: benden ne istiyorlar bilmiyorum. Bu cümle daha anlamlı gibi. Yakında bir-iki cümleden ibaret kalacağım.
Boyumdan büyük işlere kalkmıştım. Şimdi, boyumdan küçük işleri bile başaramıyordum.
Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler. Ben de kendimi anlamadım: bütün hayatım boyunca normal bir adam olmaya çalıştım.
Bende, kitaplarla doğuştan bir akrabalık olduğunu söylememiş miydi?
Durmadan kitaplara ve çiçeklere eziyet ederler, onlara nasıl davranılacağını bilmezler.
Böyle bir düzen içinde insan düşünebilir mi? Büyük ve güzel şeyleri demek istiyorum. Önce eşya engel oluyor, sonra şartlar: kalorifer, hizmetçi, çocuk odası. Düşünmek için kendime bir daire tutsam. İçinde, düşünmeye engel olacak eşyalardan hiçbiri bulunmayan küçük bir daire. Kapıdan girer girmez ayakkabılarımı çıkarıyorum ve düşünme terliklerimi giyiyorum.
Annem üzülmesin diye, kendime bir oda bile tutmadan on yıl o iç karartıcı odamda yaşamadım mı? Babam benimle övünsün diye, can sıkıntımı yürürlükten kaldırıp üniversiteyi bitirmedim mi? Her sözünüze başımı sallamadım mı?