Bilgelik ve erdem yolunda olan, tek derdi düşünmek ve öğretmek olan bir insanın hazin sonu... Hakkaniyete uygun bir savunma yapmış olmasına rağmen tanrılar uydurmak ve var olanlara inanmamakla suçlanması maalesef ki Atinalı yargıçların vicdanında daha ağır basmış.
***
Her ne olursa olsun hayatının son anına kadar öğrencilerine ve ulaşabildiği herkese öğretme amacından şaşmamış, idam cezasının da kendisi için kutlu bir amaç olduğunu öğrencilerine son zamanlarında anlatmış. Bir adamın bütün ömrü boyunca ölecekmiş gibi yaşamaya çalıştıktan sonra, karşısına ölüm dikilince öfkelenmesinin gülünç olduğunu söylemiş. Ölümle karşılaşınca öfkelenenlerin yalnızca bedenine aşık biri olduğu ve bir filozof olmadığını öğrencilerine benimsetmiş. Ne var ki kitapta detaylı anlatılan bu görüşler, idam sırasında öğrencilerinde sadece bir “iç rahatlatma” olmaktan öteye gidememiş çünkü öğrencileri Platon, Kriton, Apollodoros idam sırasında gözyaşlarını tutamamış.
***
“Bazılarının ‘insan düşmanı’ olması gibi biz de ‘düşünce düşmanı’ olmayalım, çünkü düşüncelerden nefret etmek kadar kötü bir şey olamaz.” dedi Sokrates.
***
Tarihin tozlu sayfalarında böyle hümanist ve özgürlükçü düşünen bir insanın, bu özelliklerin hiçbirini taşımayanlar tarafından suçlanıp aynı zamanda idam cezasına mahkum ettirmelerini netçe görüyoruz.
Herkese keyifli okumalar.
