Merve Kaya
@mrvkaya1
Herkesin başkasını konuştuğu bu aynalar pazarında seni kimselere söylemeden öleceğim..
Erzurum
12 okur puanı
Ekim 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
"Şimdi ikimizde bir kafesin içindeyiz farkında mısın Züleyha ?
Seninki telden benimki gönülden bir kafes.
Seni bıraksalar kafesinden sen özgürsün,
Beni bıraksalar kafesimden ben ölürüm.."
Merve Kaya tekrar paylaştı.
“Bak bunu sakın unutma; her gözünü kapayan uyumaz, her veda eden de gitmiş sayılmaz.”
Merve Kaya
, bir kitabı okumaya başladı
Okur Takip Önerileri
Kandillerin ışığı siyaha yürüdüğünde
Gözlerini bana bırak
Işığım olsunlar...
Kandillerin sürekliliği yaşam, sönmesi ise ölümdür!" derdi Dimitri. Onu ölümün acımasız ellerine teslim ederken, kendi hayatındaki bütün kandilleri de beraberinde söndürmüştü Omorfia.
Merve Kaya tekrar paylaştı.
🍃 " 𝙺𝚊𝚌̧ 𝚎𝚕𝚋𝚒𝚜𝚎 𝚎𝚜𝚔𝚒𝚝𝚝𝚒𝚖,
𝙱𝚒𝚛 𝚜𝚎𝚌𝚌𝚊𝚍𝚎 𝚎𝚜𝚔𝚒𝚝𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖
𝙶𝚘̈𝚗𝚞̈𝚕𝚎 𝚜𝚘𝚛𝚜𝚊𝚗;
𝙲𝚎𝚗𝚗𝚎𝚝𝚒 𝚊𝚜̧𝚔𝚕𝚊 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚢𝚎𝚗,
𝙱𝚒𝚛 𝚖𝚞̈𝚖𝚒𝚗𝚒𝚖"...
"Sanki sol kaburgamın altında bir yerde bir ip varmış da bu ip senin sol kaburgana sımsıkı bir kördüğümle bağlanmış. Öyle sanıyorum ki aramıza dağlar, denizler girerse bizi birbirimize bağlayan bu ip kopacak. O zaman da için için kanlarım akacakmış gibi bir kuruntuya kapılıyorum. Sana gelince... Sen hemen unutursun beni!”
Gözyaşını mürekkep etmeyen aşkın kimyasıydı.
Gün geldi aşk, "Kimya'sına da kıydı.."
Kim öğretti Kimya sana bu halinle de tebessüm etmeyi! Seni vurduğum yerden kanıyorum şimdi. Ağlıyorum Kimya, öyle gözyaşları döküyorum ki ancak kirpiklerin silebilir. Ah Kimya! Hüznüm sırdır, gözyaşım sır. Bir sır ki ne söyleyen duyar ne söylenen, melekler bile duymaz.
Yolcum dönmüştü. Yorgunum gelmişti. Yüreğim "'Hasret' denilen sırattan geçmişti sonunda. Yarabbi, cennet mutluluğu böyle bir şey miydi?
Yolu gören, dökülen yüreğimi görsün. Namahrem ayaklar basmasın, bir sen ez yolumu Şems. Varsın dedikodu kazanları kaynatılsın her odasında evlerin. Haset ateşinin dumanları göğe çıksın. Çıkma yüreğimden ki, üşümesin. Üşüsün kelamında ki elifi, şın'i ve kef'i işitmeyenler. İşittim, irkildim. Dediler ki; "Kimya, Şems'e vurgun." Ne güzel söylemişler. Vurgun. Vurgunum yollarına yüreğimi astın göğüne. Bırak kalsın. Sürme çek gözlerime. Çek ki "Şems yürekli" desin mil değmiş bulutlar.
Zifiri karanlıkların eşiğinde bir bekçiyim. Gece karasıydı gözlerin, her gece o gözlerden ben yağardım katre katre. Sen bilmezdin. Susuyordun, sesinin büyüsünü esirgiyordun işitmeyi bekleyen duyularımdan... Mahremimdin, gözlerimin ucuyla dokunsam sana içim sızlardı. Kıyamazdım tek bir kem gözün sana ulaşmasına, sonradan, hak ettiği cezayı bulsa bile o kem gözün, kem sözün sahibi.
Çıkarken, tam kapıyı kaparken başını kaldırıp bana baktığını gördüm. O anda, tam da gözlerimin içine baktığında anladım neden kendine Şems dediğini. Güneş gibiydi. Baktığı yeri yakıyordu. Tıpkı içimi yakıp, dağladığı gibi...
Ey sırlara sırlanmış yabancı! Nasıl bir ateşsin sen, sana doğru adım atanın semâya yükseliyor dumanı. Yoksa sen ruhlarda ölümcül yaralar açmaya gelen misin? Aşkın kılıcını kınından çıkardın da mı geldin? O kılıçlar, yedi gecenin adına senin omzuna mı vurulacak? Karanlıkları kanınla yırtmaya mı geldin yabancı? Sen misin kurban, babam mı yoksa yüreğim mi? Kimi yüreğinden tutup kaldırmaya geldin? Kanar mı yüreğin! Kanar mı seni seven içse yudum yudum seni.
"Kendi göğünde doğmak için uzak bir yıldız misali, kendi uçurumundan düşmen gerekirmiş. Kaderin buymuş yavrum..."