Birden istemsizce ‘Allah’ ismi döküldü dilinden. İnsan böyle olurdu işte. Ne vakit herşeyden ve hatta kendinden sıyrılsa, aklına Allah gelirdi. Yalnızca Allah kalırdı aklında. Dilinden dökülüverirdi, o vakit aklı değil de gönlü düşünüverirdi. (…)
Musa Barlas, bu kez öyle bir ‘Allah’ dedi ki, bütün Yesi titredi sanki. O Allah dedi ve O ardını verdiği kapı aralandı hafifçe. Zira Allah denince açılır da her kapı…