Bir süre sessiz kaldılar. "Neredeyse sekiz sene oldu," dedi. "Her gün biraz daha özlüyorum onları. Bazen..." dedi. "Bazen düşünüyorum da bir sabah uyansam ve tüm bu yaşananlar rüya olsa. Aslında..."
"Aslında tüm ailesi yok olmuş ve sokakta tek başına yaşamak zorunda kalan bir insan olsan " Gökçe kesinlikle cümlesini bu şekilde tamamlamayacaktı. Şaşkın bakışlarla Alper'e baktı. "Yaşadıklarını hafife almıyorum, Gökçe," dedi. "Acın hafide alınamaz zaten. Sadece şunu unutma: Her zaman daha kötü hayat vardır. Sen, yaşayamayan tüm insanlar için yaşayabildiğin kadar yaşa. Sınırlardan ve onları aşmaktan korkma. Zincirlerin seni sıkmasına izin verme. Yasını tut ama ne olursa olsun, yaşa."