Kazancakis- eminim artık- hayatımın yazarı oldu. İlk kez 17 yaşındaydım okuduğumda ve tabir yerindeyse kendisi bana kişisel aydınlanma çağımı yaşatmış bir yazardır. Zorba benim en kıymetli kitabım ve nedense başına en çok şey gelen kitap da o oldu. Girit'in atmosferi, Alexis Zorba'nın inanılmaz naiflikte aynı şiddette vuruculuğu olan düşünceleri, hayatı "yaşlı adamın ağaç dikmeye devam etmesi" kıvamında yaşaması, Patron'un geçirdiği dönüşüm, Madam Ortans, siyahlar içindeki dul ve yunan halkının tepkileri ilk okuduğumda andan beri kazındı kaldı aklımda. Sanki adanın o daracık koyunda oturmuş lir'i birlikte dinliyoruz, madeni inşa etmişiz ama yıkılmış önümüzde biz de gülmüşüz ağız dolusu. Zorba dönüp de "hey güneşim nasıl da acele ettin batmak için?" diyene kadar, batan güneşlerimiz o derece batmamış ama o anda anlıyoruz. Zorba, öyle işte benim için.
