Sabitlenmiş gönderi
Lakin tek korkum: Yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan.
Sayfa 17
Etrafımıza saçtığımız kelimeler oranında ölürüz…
bizim için aşk içre zamansızlık yaratıyorum sevgilim
sâyende göğsümü yumrukladı kalbim bir kalbim olduğunu farkettim
Okur Takip Önerileri
işte ateşten fikirler var kalbimde siz yeter ki bana Zülfikar yapacağım demir bulun
bedenim kefenlenmiştir zaten siz bana ruhumu diriltecek zehir bulun
her akşam ölüyorum cesetlerimi yıkayacak nehir bulun
sevabın cehaletinden sığınırım bilge günahlarıma bana tertemiz bir kir bulun
siz hepiniz atalarınızı kötüleyip duruyorsunuz
Habil için hâlâ gözyaşı döküyorsunuz
ama ne kadar reddederseniz edin
soy soylayan Kabilin soyundan geliyorsunuz
Her insan, kendinin bir şey önereceği ânı bekler: Ne önerdiği önemli değildir. Bir sesi vardır ya, o yeter. Ne sağır ne dilsiz olmanın bedelini pahalıya öderiz...
Sıkıntı kendi kendine yarılan zamanın içimizdeki yankısıdır... boşluğun açığa çıkmasıdır, hayatı destekleyen- ya da icat eden- o sayıklamanın kurumasıdır...
Beni hâlâ sevdiğini sanıyor. Oysa artık sadece bir yaslanma olasılığıyım onun için. Dengesini kaybettiğinde elini boşluğa uzatıp da tutunuverdiği ilk şey. Artık kimsenin düşeyazarken tutunuverdiği bir şey olmak istemiyorum.
Sayfa 40
Hayatı belirginleştiren çizgiler bir karakalem çalışması gibi gölgelenmeye ve gitgide ayırt edilemez bir şekle büründü. Varlıkları ayıran çizgileri kaybetmek, gerçekliğin de sudaki boya gibi dağılması anlamına geliyordu. Çizgiler yok, renkler yok, gerçeklik yok, etrafımızda bir boşluk küstah tavırlarla büyüyüp duruyor.
Onun benden istediğiyle benim ondan beklediğim aynı değildi. O benimkileri bilmeden, sanırım pek de umursamadan, kendi istekleriyle ilgilendi. Ben de kendiminkilerden vazgeçmeyi öğrendim.
Sayfa 231
Sümeyye ÖZLEN tekrar paylaştı.
Bazen öyle dakikalar oluyor ki tek başıma kalmaktan, tek başıma hüzünlenip tek başıma kesintisiz kederlenmekten mutlu oluyorum ve böyle hallerim gitgide sıklaşıyor artık.
