Çalışmanın yasal olarak dayatılması, “fazla zahmetlidir, çok şiddet gerektirir ve fazla gürültü patırtı yaratır; açlık ise tersine, yalnızca huzurlu, sessiz, bitmek bilmez bir baskı oluşturmakla kalmaz, çalışmanın ve sanayinin en doğal saikiymiş gibi, en güçlü çabaları da kışkırtır.
Yoksul uluslar, halkın rahat ettiği uluslardır; zengin uluslarda ise halk genelde yoksuldur.
Ey burjuvazinin devrimci ilkelerinin sefil başarısızlığı!
Çağımızın çalışma yüzyılı olduğu söyleniyor; aslında acının, sefaletin ve çürümenin yüzyılı.
Ya çocuklar?
Çocuklar on iki saat çalışacak. Ey sefalet!
Günde on iki saat çalışmak; işte, 18. yüzyıl insanseverlerinin ve ahlakçılarının ideali!
Çalışanlar üretim sermayesinin birikimine yardımcı olarak,er ya da geç , ücretlerinin bir bölümünden onları yoksun bırakacak olguya katkıda bulunurlar.
Ey tembellik, bizim sona ermeyen sefilliğimize merhamet et! Ey tembellik, sanatların ve soylu erdemlerin anası,insanın sıkıntılarının merhemi ol !
Antik çağın filozofları özgür insanın alçalması olan çalışmayı hor görmeyi öğretiyordu.