“İnsanın iyi olması için akıla ihtıyacı yoxdur.Hatta bana zaman-zaman bunun tam tersi olmalı gibi geliyor.Çok zeki birini ele al,hemen hiç bir zaman iyi biri olmadığını görürsün”.
İnsanlar sadece kendi hayayları için kaygılandıkları,kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım,oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş.Seven insan Tanrının,Tanrı da onun içindedir,çünki Tanrı onun içindedir.
Sonucu ölən ümüdlərdir.. Bəlkə ümüdlər ümumiyyətlə, heç ölmürlər, insan öldükdən sonra onun ruhunun içinə çökürlər? Sonra da ruhla birgə yaşayırlar?.. Ruhu da ölməyə qoymayan, bəlkə, haçansa cismə dönə bilmək ümididir?.."