Ruhurevan
@ruhurevana
(ص)
بسم الله الرحمن الرحيم
İstanbul Üniversitesi
28 Eylül 2003
431 okur puanı
Mayıs 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hatırlamak için iyiyi, güzeli değil en çok acıyı seçeriz çünkü acı öyle keskin bir duygudur ki, etrafında ne var, ne yok hepsini soldurur.
Sayfa 45
Yorgun gözyaşlarım gözlüklerimin camına bulaştı.
Değiştin mi?
Değiştim. Hayatımdan boşu boşuna çıkmadın.
Hayır. Bu zaman benim değil.
İlk duruluğun zaman dilimini istiyorum
Ekinimi ve boynumu ver ve
Tutsak rüzgârımı
Okur Takip Önerileri
Hiçbir şeyi düşlemiyorum şimdi
Özlüyorum çok özlüyorum
Şimdi dökülenden başkasını düşlemiyorum Özlüyorum
Veya
Tükeniyorum
Yok. Bu benim zamanım değil
Kalbe nerden acı bulaşır? Yiten güvercin tüyünden mi?
Alçakgönüllü bütün büyük şairler gibi Derviş'te de şiir, bütün bu katliamlara karşın bir tedavi görevini üsteleniyor; şiir yaşamın özü oluyor, yaşamı şiire üstün tutuyor. "Ben bir şiir okulunda öğrenci-öğretmen veya usta-çırak olmayı reddediyorum. Yaşamın her anında beklenmedik biçimde bir teorinin beni hapsetmesini sevmeyeceğim. Okullar şiir yaratmayacağına göre, şiirler bir okul yaratabilir" diyor.
Arap yönetimlerinin tavrı çok kaygı vericiydi ve bu durum halen sürmektedir. Filistin sorunu onları kesinlikle ilgilendirmiyordu. Onlar bütün bu sorunları Filistin İsrail savaşı adı altında gizlediler.
Sonu hüzünlü de bitse aşk hikâyeleri hep güzeldir. En güzel ve en yüksek duyguları aşk yaşatır insana.
“…Geçmiş belki artık kayıp gitti elimizden, onu asla değiştiremiyoruz, buna gücümüz yetmiyor ama bugünümüzü ve geleceğimizi aldığımız kararlarla, seçimlerimizle biz inşa ediyoruz..."
"Değişmeyen sadece seninki değil Ayşa, hiçbirimiz geçmişimizi değiştiremiyoruz. Geçmişte yaşadıklarımız öyle ya da böyle hepimizi etkiliyor. Doğduğumuz evler bizim kaderimizi yazıyor."
Kimse tarafından sevilmeyeceğine, mutlaka sonunda terk edileceğine emin. İnsan eğer bu inanç doğrultusunda yaşarsa, kendi inandığı bu gerçeğe başkalarının da inanmasını sağlar. Kader motifinin çizdiği yolda giderken başına gelenlerde kendisinin hiçbir sorumluluğu olmadığını düşünür. Sonra da "Ben biliyordum zaten böyle olacağını" deyip haklı çıkmanın buruk hüznünü yaşar. Kendini doğrulayan kehanet tam da böyle bir şey işte.
"Ne tür hayaller kuruyorsun Ayşa?"
"Gözlerimi kapatıp kuş gibi gökyüzünde uçtuğumu hayal ediyorum. İstediğim yere konup istediğim zaman kalkıyor ve yine uçuyorum. Kimse beni yakalayamıyor. Bazen de ağaçların dallarında kendime saklanacak bir yer buluyor, hiç kımıldamadan orada bekliyorum. Sonra yine havalanıyor, herkese ve her yere gökyüzünden bakıyorum. Bir süre gökyüzünde dolaşınca sanki biraz hafifliyorum. Oh diyorum, kimse yok ve ben özgürüm."
Kuşlara, onların özgürlüğüne, mutluluğuna imreniyor. Gerçekten de kuşlar, tam da bu duyguları hissettirir insana.
…ben bu odada insanları en çok kendi ellerinden kurtarmaya çalışırım.
Her ne kadar tek bir dünya var zannetsek de aslında her insanın baktığı, içinde yaşadığı, dokunduğu, kokladığı dünya birbirinden çok farklıdır. Her birimiz kendi dünyamızda yaşarken arada bir unuturuz günlerimizin sayılı olduğunu, takarız kafaya bir şeyler, takılırız o taktıklarımızın peşine, dünyayı zehrederiz kendimize. Kimine de hayat takar, dünya takar kancayı. Daha hayata gözlerini açar açmaz, geldiğine geleceğine pişman eder onu. Neresinin acıdığını da bilmez bu insanlar, bir yerleri durmadan sızlıyordur ama neresi? Hayatta kalabilmek için çabaladıkça batar, tutunacak yer ararken çoğu zaman onları en çok yaralayanların eline yapışır. Dostu düşmanı henüz bilmez, hem bilse ne olacak, o elden başka tutacağı el yoktur ki...