Küçük adamların büyük yalnızlığı doldurmuştu dünyayı.
Gökyüzünün çarşılarda yitiren insanlar, odalarında yanan ışıklara bakarak niye tutuyorlardı.
Gittiği yerlerden yüklenip geliyordu insan yalnızlığını. Umutsuzluk öyle bir yılgınlık yaratmıştı ki herkes her söze inanır olmuştu.
Okur Takip Önerileri
Herkesin büyük bir ustalıkla gülerek geri çekildiği bir dünyaydı. Her yeni başlangıç yeni bir pişmanlık demekti.
.. yüksek sesle konuşmanın haklı ve önemli olmaya yettiği..
Ben ne zaman bir yola çıksam, bulutlar güneşimi kesti hep.
Nasipsiz miyim şu hayatta, neyim anlamadım ki.
Bir şey istiyorsun, umut ediyorsun, emek veriyorsun, seviyorsun, sadece seviyorsun, ‘şimdi tamamım, şimdi her şey tastamam’ diyorsun yine önüne bir şey çıkıyor.
Tam doğruluyorsun, yine bir şey belini büküyor; ama vardır her şeyin bi sebebi, vardır mutlaka bir hayrı diyorsun ama yok.
Anlayacağın şu hayatta umut etmekten başka bir meziyetim yok benim.
Hıı.. Bir de inanmak…
S demir tekrar paylaştı.
"İnancı kayboldu mu insanın karanlık daha çabuk ulaşır sınırlarına. Şeytanın alevleri kabarır, gözündeki ışıltı şimşek olur çakar sevinçten..."
Timaş Yayınları 1.BaskıKitabı okudu
