marls
@salalust
"Sadece bir hayal olduğunu umuyordum.. Bana huzur vermeye gelen bir hayal."
1269 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Yanımızdan geçen bir arabadan bir beyefendi selam vererek adımı seslendi – belli ki ilk selamını görmemiştim. Kendi içime bir sağanak gibi yağmanın, şimdiye kadar yaşadığım en derin rüyanın tatlı kucağında rahatsız edilmenin öfkesiyle irkildim.
Ah, canlılığım her zaman vardı elbette, sadece yaşamaya cesaret edememiştim, kendimi boğazlamış ve kendimden gizlemiştim; fakat şimdi bütün o baskı altındaki güç patlamıştı, yaşam denen o zenginlik, o tarifsiz kudret bana galip gelmişti.
Gülerek, sohbet ederek dalgalanan bir insan kalabalığının ortasında ben kendi kendimi arıyordum, içimdeki o yitik insanı arıyordum, idrak edişin o büyülü sürecinde yılları yoklayarak gerilere gittim.
Okur Takip Önerileri
Kendimi arabanın içinde öylece salınmaya bırakmak, gözlerim kapalı iken ilkbaharı duyumsamak, hiçbir çaba harcamadan kanatlanmış gibi bir yerden bir yere taşındığımı hissetmek hoş bir duyguydu; araba Freudenau'da girişin önünde durduğunda neredeyse üzüldüm. Geri dönmeyi, o okşayıcı yaz gününün kollarında salınmaya devam etmeyi yeğlerdim aslında.
Kendimi, ışığın hiçbir zaman içinde kalmadan geçip gittiği camdan bir nesne gibi hissettim.
Bu düzeni bozulmuş dünya ne zaman bir parça düzeltilebilecek? Gündüzleri kafam kazan gibi dolaşıyorum ortalıkta –buradaki dağlarda öyle güzel harabeler var ki, insan kendisinin de o kadar güzel olması gerektiğine inanıyor– ama yatağa yatınca uyku yerine en güzel fikirler geliyor aklıma.
Aynı anda hem içimden gelen korkunç sesleri hem de sizi dinleyemiyorum, ama öncekileri dinleyebilirim ve sizinle paylaşabilirim, dünyada başka kimseyle paylaşmayacağım kadar.
Siz bir ağacın yanında dimdik duruyorsunuz, gençsiniz, güzelsiniz, gözlerinizin ışığı dünyanın acılarını bastırıyor.
Sanırım ortak bir özelliğimiz var, Milena; ikimiz de çok ürkek ve korkağız, hemen hemen her mektubumuz farklı, neredeyse her biri bir öncekinden ürküyor, daha da ötesi, gelen yanıttan ürküyor.
Bir annenin yavrusuna seslenişi gibi, topraklar geceyi çağırıyordu.
Geçmişi düşündüğümde bazen üzülüyorum, bazen de içimi bir huzur kaplıyor.
Etrafımızdaki herkes gittiğinde, rahatlatıcı ve derin bir sessizlik oldu. Kendimi özgür, bir vadinin sonsuzluğu içinde uçsuz bucaksız ve sınırsız hissettim. Batan güneş, kristal ışıklarını dağıtan büyülü bir göl gibiydi.
Bir an içimde, rüzgârda dalgalanan otlar gibi, uzak diyarların sessiz kımıltısını hissettim.
"Bir söz vardır, yeşil dağlar olduğu sürece yakacak odun için endişelenmeye gerek yoktur."
Kelimelerim, sanki benim ağzımdan çıkmıyormuş gibi, rüzgârla beraber uçup giderdi.