Hayat, sonu gelene dek yaşanmalıdır.
Başka biri olmalı, öyle değil mi? Kim peki? Tanrı aşkına söyle, en azından o zaman halini anlarım, o zaman en azından yavaş yavaş aklımı kaçırmak yerine sana kızabilirim.
hayatımı nasıl mahvettiğini biliyorsun.
Hayatın çok, nasıl desem bilmiyorum, sınırlı hale geldiğini hissedersin.
Hiçbir şeye sahip olmadığım, hiçbir yere ait olmadığını, her
şeyi geçici bir süre için kullandığını fark edersin. Cansız
dünya kahkahalarla yüzüne güler. Sen yakında gideceksin,
ama o kalmaya devam edecektir.
Yaratıcısı kurmaca olan hayatın kendisi alabildiğine gerçekti.
bu şehrin tek başına onu kurtarabileceğine nasıl ikna olabilmişti.
Hayatının idaresini yeniden ele geçirecek, kırılan parçalarını toplayıp birleştirecekti. Kişiliğinde yapmak istediği değişiklikleri kendisi başlatacak ve gerçekleştirecekti. Kendisini saran bu baskıcı ve tatsız havaya, bu dalgın sürüklenişe kapılmayacaktı.
kapıyı tıklat ve beni bu esneyen uçurumun kıyısından çek kurtar.
Yıkılan her evlilik devam edenleri sorguya çeker.
İnsan, deneyimlerinin yaralarını biriktiremeyecek kadar genç olduğunda, kimi zaman dünyasının acılarını kıldan bir gömlek gibi üzerine geçirmeyi tercih edebilir.
“Kendini bir kez sattın mı, elinde kalan tek güç fiyat konusunda bir miktar pazarlık etme gücüdür.”
Sayfa 327 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ben karanlıkta bir bıçağım ve sevdiklerimi tehlikeye atıyorum.
BÜTÜN İNSANLAR KARDEŞÇE SEVGİYLE BAĞLANSA NE GÜZEL BİR YER OLURDU DÜNYA.
Başkalarının verdiği rahatsızlıktan, gürültüden kaçış yoktu.
Şeytan alsın üvey babaları, küçük bir çocuğu itip kakanları, süslenip püslenmeyi, aciz anneleri, suçlu Desdemona’ları ve beş para etmez akrabalık ve aşiret bağlarının yükünü.