Ölüler, yaşayanlardan korkuyor. Bunu bilmeyen yaşayanlar ise ölülerden korkmakta.
Koltuklarda oturup masalarda yediklerinden bu yana, savaşlar daha uzun sürüyor.
İyiyim falan diyorum sana ama
Bunlar hep sen yanımda olmadığından.
Okur Takip Önerileri
Sen beni hep bir şiir sanıyordun İstanbul
Oysa çakmaktaşları gibi kıvılcımlıydı gözyaşlarım
Ağlamaktan kızaran bir örnek burnum ve gözaltlarımla
Bu şiiri ben yaralı bir panda vaziyetinde yazdım
Bir şiir uyur muydu kuş gibi
Başını alıp da kanatlarının altına?
Oysa bir şiir neydi sanki
Ben seni ciğerimin köşesindeki arıza kadar sevdim
Bir şiir seni bu kadar sever miydi sanıyorsun İstanbul?
Bağırıp çağırmamanın türlü yolları vardır. İnsan yüzüne soğuk sular çarpmalıdır. Belki bir sakinleştirici almalıdır. Belki bir kediyi okşamalıdır. Bir film falan bulmalıdır televizyonda. Kısa ve kesik yazmalıdır. Susup oturmalıdır.
İnsanlar aradığında gelmezler, aramadığında keşke beni çağırsaydın derler.
"Kelimelerin azı dişini çekeceksin ki seni yemesin, kuyruğunu keseceksin ki başkalarını hiç sevmesin."
Bugün Pazar, bir şiirin bitirilebileceği en münasip gün.
Ne zaman gizlemeye niyetlensem kendimi
İtirafın dibine vuruyordum.
Ne zaman yazmaktan kaçsam
Banyoyu kireç çözücüye buluyordum.
Yazmaktan kaçtığımda mavi sular köpürüyordu kirli fayans aralarında
Allahım yaratıcı olmazdı bu kadar da insan
Sayfa 70
“Nereye gidiyorsun çocuk,” dedim içimden, “büyümeye mi?”
“Hikâye,” dedim, “gel seninle anlaşalım. Sen yarım kal, adını da Yarım Kalan Hikâye koyalım.”
“Usta, çıkışımız yok mu?”
“Teorik olarak olması gerekir,”
Bana ait tek kişilik bir iskemle, oda yok muydu bu dünyada?
Tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum
olduğunu fark ettim.