Yaşamıma kırgınım. Samimiyetle yaklaştığım her şeyin beni hüzne geri döndürüşüne, tüm sevinçlerimin ödettiği bedellere, var oluşuma, hepsine. Hissettiğim eksikliklerin sebebi olan her şeyi gözyaşlarımla seyrediyor oluşuma kırgınım mesela. Gece olduğunda tek başına hiçbir anlam taşımayan odamın köşesi, düşüncelerimin etkisiyle beraber beni bunalıma sürüklüyor. Yaşadığım her anıma "neden?" diye sormaya devam ettikçe bitkinliğe doğru yol alıyorum, anladıkça da daha derine hapsoluyorum. Ben kendime yetemedim, bu yüzden şimdi de geçici umutlara bel bağlamanın bedelini ödüyorum.
Kendimle ilgili sorunlarımdan, görüntümü beğenmiyor olmamdan bahsetiyorduk. “bir daha güzelliğini sorgulayacak olduğunda benim her uyandığımda yanı başımda senin yüzünü görmek için nelerden vazgeçebileceğimi hatırlat kendine.” demişti. İyi bir insandı. Güzel seviyordu.