Sabit fikirli, kafasını tek bir düşünceye takmış her türlü insan, yaşamım boyunca beni çekmiştir, çünkü bir insan kendini ne kadar sınırlarsa, öte yandan sonsuza o kadar yakın olur; işte böyle görünüşte dünyadan kopuk yaşayanlar, özel yapıları içinde karınca gibi, dünyanın tuhaf ve eşi benzeri olmayan bir maketini kurarlar.
"Ben yalnizligi istemiyorum ama yalnizliga
gereksinim duyuyorum."
R. Barthes
Okur Takip Önerileri
Gerçegi sevgide birleşmede gören bende, ister istemez su düsünce yerlesti: inanç ögretisi, oluşturmak istedigi şeyi tahrip etmektedir.
"Sen yalan içinde yaşıyorsun, ben gerçekte." iddiası, bir insann ötekine söyleyebilecegi en acımasız sözdür.
Köylülerin cehaletine nasil da imrenmisimdir. Benim için açik bir celiskinin ifadesi olan inanç ilkeleri, onlar için hic de yanlis degildi. Doğruluklarına, yani benim de inandığım doğruluklarına inanıyorlardı. Su farkla ki, benim gibi mutsuz bir adam için, gerçegin pamuk ipliğiyle yalana bagli oldugu apaçiktir ve ben onu bu sekliyle kabul edemem.
Bizim tarikatlara bagli olmayan ve içinde benim de
yasadigim halkta pek çok şeye sımsıkı bağlıydı, bu beni itiyor, şaşırtıyordu. Kutsama törenleri, kilise törenleri, oruglar, putlara ve azizlerin resimlerine tapınmalar beni itiyordu. Halk, birini öbüründen ayırmayı bilmiyordu.
Bu insanlarin inanci, benim aradığım inanç degil. Onların inancı, inanç degil, sadece hayatın epikürcü zevklerinden biri. Anlamistim ki; bu inanç teselli veremezdi insana.
Inançtan çıkan sonuç şuydu: Hayatın anlamını kavramak için, kendimi akıldan kurtarmalıyım, hani bu anlam olmadan var olmayan akıldan.
Gerçi, cehalet hep ayn seyi söyler ya. Bilmediği bir sey varsa, onun saçma oldugunu söyler.
Bilimlerde dolaşıp duruşum, beni caresizlikten kurtarmadigi gibi, bu çaresizliğimi artırdı da. Bilimlerden biri, hayatin sorusuna cevap veremedi. Baska bir bilim, dogrudan cevap verip benim çaresizliğimi onayladı ve bana gösterdi ki, vardığım sonuç, yanılmışlığımın, benim hastalıklı ruhsal durumumun meyvesi degil. Benim doğru düşündüğümü ve insanlığın dahileriyle aynı sonuçlara vardığımı onayladı yani. Yanılma yok bunda. Her şey boş. Doğmamış olana ne mutlu. Ölüm, hayattan daha iyi, hayattan kendini kurtarmak gerek.
"Acının, güçten düşmenin, yaşlılığın ve ölümün kaçınılmazlığının bilinciyle yaşanamaz. Insan kendini hayattan, hayatin her olanağından
kurtarmak zorundadır." der Buda.
"Dünyadaki her şey, delilik ve bilgelik; zenginlik ve yoksulluk; sevinç ve acı, bunların hepsi boştur, hiçtir. Insan ölüp gider ve ardında bir sey kalmaz. Bu, saçmadır." der Hz. Süleyman.
"Hayat, olması gereken bir şeydir ama bir derttir. Hiçliğe geçiş, hayattaki tek mutluluktur." der Schopenhauer.
Ama anladim ki, bu da zor bir iş, çünkü bilgeliğin olduğu yerde fazlaca üzüntü var. Çok öğrenmek isteyen kişinin, çok acı cekmesi gerekir.