cami-ul aksa'da aynı safta yatsı namazı kıldıktan sonra elimi tutarak yaka kartımdaki türk bayrağına bakıp "evine hoş geldin" diyen murabıt teyzeyi hatırlama köşem.
kalbimin en garip köşesine yerleşen biricik aksa mescidim.
belki de ben çözemiyorum. içimdeki boşluğun adını ana koydum, dolmadı. baba koydum, dolmadı. ağabey koydum yine dolmadı. yer dedim, yel dedim almadı. bir sırmış işte.
elbet bize de malum olur!