Ayşe Şasa’yı bu güzel otobiyografisiyle tanımak güzeldi.Bir ihtida öyküsünü kahramanın dilinden dinlerken ruhuma işledi.
16 yaşında, bir akıl hastanesinin önünden geçerken içine bir şey doğduğunu hissederek “Hakikate vasıl olmama vesile olacaksa, yolumun bu hastaneden geçmesine razıyım.” diyen yazar 30 yaşında kendini o hastanede buluyor ve hakikat arayışının dönüm noktalarından birini yaşıyor ancak bundan şikayet etmeyerek arayış macerasının bir parçası oldugununun farkında olarak bilinçli bir tavır sergiliyor.
Hayatının her döneminden bize farklı farklı dersler çıkarttırıyor.
Mürebbiye elinde batılılaştırılmaya çalışılan bir çocuğun, büsbütün hayatını inceleyerek, yazarın da kendi deyimiyle fıtrî olana, özüne dönüşünü adım adım okutuyor. Hüzünlüydü ancak sonu hepsine değerdi herhalde dememe sebep oldu ben pek sevdim kitabı da, yazarı da.
Kitaptan şu anlamlı sözlerle güzel duayı da ekleyeyim.
“Hayatımın ilk yarısı bir korku filmi gibi geçti...Varoluşuna sahih neden bulamayan insan; bilsin yahut bilmesin korku, endişe ve vehim içindedir.Ben bu marazî hâli, bir imtihandan geçiyor gibi ve en ağır derecelerde yaşadım... Allah hepimizi ve özellikle yeni nesilleri böylesi azaplardan esirgesin...” Amin.
