Sezin Ferik
@sezinfrk
24 okur puanı
Aralık 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Hepimiz hapistik aslında, dünyada. Hepimiz de bir yerlere kapanmıştık, isteyerek.
Ölüm mutlu bir son olamazdı. Kimse için. Ama yine de insanlar, kendilerini kandırmak için hayatlarını dönemlere bölüyorlar ve ancak o dönemlere mutlu sonlar uydurabiliyorlardı. Oysa hayat, her bölümünde ayrı bir hikâyenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdi…
İnsanlar hayatın aynası. Kötülüğü ondan öğreniyorlar.
Okur Takip Önerileri
“Kurutamam gözyaşlarımı çünkü. Başlarsam duramam diye ağlamam.
Sessizlik bazı insanlara çok ağır gelir. Dayanılmayacak kadar ağır.
Bütün duyguları bilen ama hiçbirini hissetmeyen biri oldu.
İnsanın en zor, en acılı anında bile gülebilmesinin, birkaç kelime de olsa şarkı mırıldanmasının mümkün olması o kadar garip ki…
Ama hatıralar zorlamaya devam ediyordu hafızamı. Asıl bunlardan kurtulmalıyım! Görüntülerden, seslerden, isimlerden…
Neden insanlar bir türlü anlamıyorlar hayattan hiçbir şey beklememeleri gerektiğini.
“Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyarın arasına doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından…”
Ne yapmak istediğini bilmemek kadar acı verici bir şey daha yoktur. Ne istediğini bilememek insana verilmiş en yırtıcı işkence türlerindendir…
Kendime itiraf etmediğim değil, farkında olduğum ama görmezden geldiğim bir duyguyla boğuşuyordum aslında.
‘Ne kadar yalnızsan o kadar uzağa gidersin. Ama bil ki, zihnin cehennemindir. Sonsuza kadar yaşayacak. Senin gibi. Öldüğünde ise, sen orada olmayacaksın ne yazık ki!”
Dünyayı küçük gördüğü için kendini büyük sanıyordu. Tabii büyük bir göz yanılması söz konusuydu. Eğer dünya sandığı kadar küçük olsaydı, kaybolmamak için bu kadar uğraşır mıydı sokaklarında ?
Herkesin, birbirini dinlediği ama duymadığı bir evi olmuştur elbet!