O sessizliklerimi yoldan, yolculuktan sıkılmama yorduğunu sanıyorum. Hayatımın en güzel yolculuğuydu oysa. Her adımımızda, vardığımız her durakta sana doğru aktım Adalet. Benim açımdan nereye gittiğimizin önemi yoktu. Yanında olmak yetiyordu.
Okur Takip Önerileri
"Percy hayatımda tanıdığım en güçlü melez. Alınmayın ama gerçekten öyle. Eğer oradan birisi kurtulacaksa, Annabeth de yanında olduğu için, bu kesinlikle Percy olacaktır. Tartarus'tan çıkmanın bir yolunu bulacaklardır."
Percy Annabeth'in bileğini sıkıca tuttu. Gücü tükenmiş, yara bere içinde kalmış, saçları ağlarla kaplanmıştı ama gözlerinin içine baktığında Annabeth, Percy'nin hiç o anki kadar yakışıklı görünmedigini düşündü.
"Birlikte olacağız," dedi Percy kararlı bir ses tonuyla. "Benden ayrılmayacaksın. Bir daha asla böyle bir şey olmayacak."
Annabeth neler olacağını o anda anladı. Tek yönlü bir yolculuk. Çok sert bir düşüş.
"Birlikte olduğumuz sürece umurumda değil," dedi.
Nico'yla Hazel'ın hâlâ yardım için bağırdıklarını duydu. Ta yukarılarda gün ışığını gördü. Belki de bunu son kez görüyordu.
Sonra Percy tutunduğu ufacık çıkıntıyı bıraktı ve el ele karanlığa düştüler.
"Annabeth bu göreve gitmeliydi. Dünyanın kaderi bu göreve bağlı olabilirdi. Ama bir yandan da, Dünyayı unut, demek istiyordu. Onsuz yaşamak istemiyordu."
"Uzun süre önce şunu öğrendim: Asla Annabeth'e karşı bahse girmeyin."
"Çocuk olmak güzel bir şey, diye düşünüyor. Ama olgun bir insan olmak ve çocukluğun esrarlı yanlarını düşünmek de güzel. Çocukluğun kendi tatlı sırları var. Bu ölümlü olduğumuzu kanıtlıyor. Ve bu ölümlülük de cesaret ve sevgiyi biçimlendiriyor. İleriye bakan, geriye de bakmak zorunda kalıyor. Her hayat kendince ölümsüzlüğü taklit ediyor. Bir tekerlek gibi bir şey bu."
"Annemle babam belki de bu ölülerin arasında, dedi koyu renk gözlüklü genç kız ve ben onları göremeden yanlarından geçip gidiyorum, Ölülerin yanından onları görmeden geçip gitmek insanlığın çok eski bir alışkanlığıdır, dedi doktorun karısı."
"Son haftalarda birlikte geçirdiğimiz vaktin çoğu anılara dalmaya indirgenmişti fakat bu, 'hiçbir şey' değildi: Hatırlamanın verdiği keyif elimden alınmıştı çünkü artık onları birlikte hatırlayabileceğim kimse yoktu. Hatıradaşını kaybetmek hatıranın kendisini kaybetmek gibi hissettiriyordu, sanki birlikte yaptıklarımız birkaç saat öncesine göre daha az gerçek ve önemsizmiş gibi."
