Albert Camus’nun “çöküş” “xoşbəxt ölüm” əsərlərindən sonra “yad”ı oxumağım düzü biraz qəribə təəsürat yaratdı, düşünürəm düzgün sıralama ilə oxumadım ya da bu əsəri digərlərindən çox fərqli tərzdə yazılıb. Əsərə baxdıqda baş qəhrəman etinasız bir insandır. Məhkəmə zamanı həyatı üçün çox önəmli qərarlar alınarkən günəşin onu bihuş edib xəyallara dalmasını görürük, qarşılaşdırılacaq situsiyalar olmasada bu aylarda mənim heç cür diqqətimi istidən cəmləyə bilməyib, sadəcə arada bir iki cümlə eşitdiyim mühazirələri xatırlatdı. Gedişatda məsələ ilə bağlı olmayan anası ilə münasibətləri ortaya atılarkən bununla bağlı fikir bildirmir və sonra peşman olur. Burda əsasən etinasızlıqdan dolayı bir çox şeylə barışan və “fərqi yoxdur” deyərək hərşeyi başından etməyə çalışan bir obraz görürük.
Bu əsəri indicə bitirdiyim üçün bunun haqqında biraz düşünməliyəm. Ümumi olaraq deyə bilərəm ki əsər yaxşıdır amma mən “xoşbəxt ölüm” əsərini daha çox sevdim, bu əsərində bu qədər tanınma səbəbinində Albert Camus’nun absurdizm fəlsəfəsilə bağlıdır.
