Ortada akıllılık aptallık konusu yok. Zulüm var. Akıllı ve ne yaptığını bilen zulüm. O kadar. Yapılmışı, yapılabileceği engellemeyi amaçlayan zulüm var. Zulmün budala kurbanlara ihtiyacı vardır her zaman. Günlerine boşuna mı vahşetle başlarlardı eski krallar? Aslanlarının önüne boşuna mı atarlardı köleleri? Kurbanlarla beslenen bir sürekliliktir zulüm.
Adana, buraya geldiğinden beri ilk kez güzel görünüyor gözüne. Öğrenilesi bir şey doğayı sevmek. Hayatın kendisine bu fırsatı verdiğini düşünüyor. Küçük acılarla mutlulaşan, zenginleşen, bilinçlenen bir hayat bizimki aslında.
“Eh faşizm sonunda senin gibi körlerin de gözünü açar. Başka türlü gerçeği göremezsiniz sizler, işinize gelmez. İlle başınıza bir şey gelmeli. O zamana kadar başına bir şey gelen herkesi, nerdeyse başına gelenden sorumlu tutmaya pek hazırsınızdır.”
Okur Takip Önerileri
Madem kadını yeniden kıstırmak istiyorsun, yanaştır yanına bir ajan, konuştur karıyı, güvenini kazan, sonra hazırla tertibini. Delili, tutuklanma maddesi bile önceden hazır olmalı bir tertibin. Böyle yangından mal kaçırır gibi acele iş mi olur? Emniyetçilik sabır ister, kurnazlık, kalleşlik, oyunculuk ister, hesap ister.
Değişen birşey yok...
Ama iş onların yüreğine yılgınlık salabilmekte. Adamın yüreği her gün ekmeğim diye titremeli. Ekmek korkusunun kanunu, hakkı hukuku falan unutturur. Dört elle sarılır işine. İnsan idare etmenin tek yolu insanı süründürmeyi bilmektir. Adamın hayatı senin elinde olacak ki itaat etsin.
Basit ve cahil insanlar korkudan anlar. Başka şeyden anlamaz.
Nezaketten anlamayan çok ne yazıkki
Bu memlekette her işin başına asker getireceksin, bak nasıl yürür işler. Herkes görevini, sırasını, rütbesini, haddini bilir. Astın üste itirazı yoktur ve olamaz askerlikte. Ast-üst ilişkileri şaşmaz bir tıkırtıyla işler, hurdadır her şeyin anahtarı.
Toprak kadar cömert ne var
Çünkü toprak tutkunluk ister. Mülklerine kıskanç bir düşkünlükle vurgunlar çünkü. Yemyeşil, portakal, mandalina ağaçlı bahçeler içindeki villaları bile umurlarında değil. Gönülleri dönüm dönüm topraklarda. Bitmek tükenmek bilmeyen, bire bin veren yavuklularında.
Ah, lanetli altın hırsı, nelere zorlamazsın sen insanların yüreğini!
Kavga, titizlikle seçilmesi gereken bir şeydir, çok titizlik gerektiren. Aşk gibi. Her kavgaya açık olmak, kavga sözcüğünün güzelliğini, önemini kavramamaktır. Kavgasını seçebilmeli kişi.
Bir insanı değiştirmek tek bir insan işi değildir. Bu bir düzen, bir çevre, coğrafya konusudur.
Cop bir silah değil aslında. Adi, bayağı bir araç. Kötü bir araç. Şıklıkla, şövalyelikle, kahramanlıkla bağdaşacak, hiçbir yönü olamayacak bir şey. Kurşunla vurulmak soylu, güzel bir şey olabilir, ama copla dövülmek? Bir eylemci için de aşağılatıcı bir yanı olmalı bunun.
“Demek Anayasa yok. Bu durumda sizsiniz onu çiğneyen, yani hain.”
Sadece durumu görmeli. Durumun içinde olmayı, onu aşmayı becermeli. Düşüncelerini bu sınırlar içinde tutabilmek. Düşünceyi bu anın, sadece bu anın güç verici yardımcısı kılmak.