Hiçbir şeyi isteksizce ya da toplumun çıkarlarını gözden kaçırarak, gerektiği gibi araştırmadan ya da aceleye getirerek yapma. Fikirlerini yapmacık inceliklerle güzelleştirmeye çalışma. Ne çok konuşan biri ol ne de çok fazla şeyle meşgul et kendini.
Bazende çevrendeki insanları ümit ışığı olarak görüyorsun, bağlanıyorsun onlara. Onlar için var olmaya başlıyorsun, onlarla beraber mutlu, onlarla beraber mutsuz oluyorsun. Sanki çevrendeki bu insanlar senin canına can katıyor, hayat ışığın oluyor, onlar olmayınca ruhun bedeninden çalınmış gibi hissediyorsun. Ama sonuçta herkesin kendi hayatı ve seninle aynı yönde olmayan öncelikleri olabiliyor. Senin onları önemsediğin kadar onlar seni önemsemiyor da olabilirler. Ve bu durumu fark ettiğinde canın yanıyor, hayal kırıklığına uğruyorsun..