Bir yandan ölü bir saati diriltmiş oluyor, öbür yandan da bir insana yaşadığının şuurunu, zamanını hediye ediyordu.
Maden, kendiliğinden ayar kabul etmez. İnsan da böyledir. Salah, iyilik, Hakk’ın bize lütufla bakışı sayesinde olur.
Sık sık, “Cenab-I Hak insanı kendi sureti üzere yarattı; insan da saati kendine benzer icat etti...” derdi.
Bu fikri çok defa şöyle tamamlardı: “İnsan saatin arkasını bırakmamalıdır. Nasıl ki, Allah insanı bırakırsa her şey mahvolur!” Saat hakkındaki düşünceleri bazen daha da derinleşirdi:
“Saatin kendisi mekan, yürüyüşü zaman, ayarı insandır... Bu da gösterir ki, zaman ve mekan, insanla mevcuttur!”
Okur Takip Önerileri
Bazen düşünürüm, ne kadar garip mahluklarız? Hepimiz ömrümüzün kısalığından şikayet ederiz; fakat gün denen şeyi bir an evvel ve farkına varmadan harcamak için neler yapmayız..
Cinayeti işleyene gelince, bu, bir entellektüel. Bunu yapması, bir ahlak kuralını çiğnemek ya da bir kuleden atlamakla aynı şey. Ama cinayeti işlemeye giderken ayaklarının titrediğinden kuşkunuz olmasın.
Fikirlerinizle gerçek benliğiniz arasında ne kadar büyük bir fark var!
Bunları onursuz ve günahkar olduğun için değil, acı çeken bir insan olduğun için söyledim. Çok günahkar olduğun, kesin... En büyük günahın da bir hiç uğruna kendini yok etmendir.
Yaşlı kadın, önemli değil. Belki bir hataydı ama önemli olan o değil... Yaşlı kadın bir hastalıktı... Onu aşmak istiyordum... Ben bir insanı değil bir ilkeyi öldürdüm... İlkeyi öldürdüm ama onu da aşamadım... Diğer yanında, gerisinde bakakaldım... Yalnız öldürmek geldi elimden. Belki onu bile beceremedim.
Bu insanlar farklı diller konuşuyorlar, farklı amaçlara göre yaşıyorlardı ama ortak acıları yüzünden aynı ailenin çocukları gibi olmuşlardı. O küçük, kutsal kasabada kimse “yabancı” olarak görülmüyordu. İnsanlar ve ulusları birbirinden ayıran engeller ortadan kalkmış, hepimizin hissettiği ve ancak acının ortaya çıkarabildiği anlayış ve iletişime duyulan ihtiyaç bunları yıkıp yok etmişti.
