Önümde bardaklar, çiçekler dönmeye başladı; bayılacak gibi oldum. Ama
toplum içgüdümüz öylesine güçlenmiştir ki, ilgilenmezmiş gibi görünerek
ölmeyi bile başarırız belki.
Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.
İnsan olmuştum ilk o zaman.
Ya da bozmuşlardı beni yenidoğandan.
Kendimi acıya teslim ettiğimde hatırladım,
ölünmüyordu, hatırladım.