(ilhami algör'ün mükemmel kitabı. açıkçası ben ilk önce filmi izlemiştim. erdal beşikçioğlu var diye izlediğim, ismi çok güzel olan bu film gerçekten beni çok derinden etkiledi. sonrasında defalarca kere izledim. sonra dedim ki ben bunun kitabını almalıyım. hiç unutmam bir ankara gezimde dost kitabevinden almıştım. kapağı mükemmel bir kitap. adı ayrı mükemmel bir kitap. ankara'da tömbeki'de oturup 3 bira içinceye kadar bitirmiştim kitabı. adeta bir masal kitabı gibi. sanki masal dinler gibi okudum. yazarın öyle bir müzeyyen tasviri var ki okurken müzeyyen'e aşık olmamak elde değil. ama her an her saniye biliyorsun olmaz müzeyyen'den. lan diyorsun bak yapma müzeyyen seni üzer, canını acıtır, çeker gider dumur olursun. demeye kalmıyor oluyor da. çok acayip bir ayrılık öyküsü. kahramanın iç sesiyle konuşmalar harika. kahramanımız müzeyyen'e aşık olmayı seviyor. onun kendisine acı çektirmesini seviyor sanki. o da biliyor olmaz bu müzeyyen'den. son cümlesi şu kitabın: bitse ne olur, bitmese ne?
bir başka seviyor kahramanımız. böyle güzel sevmeler sadece kitaplarda olur denecek cinsten. filmde erdal amirim bu hissiyatı bize öyle veriyor ki. bir başkası oynasa bu kadar gerçek olamazdı diyorum her izlediğimde. tutku'nun ne denli önemli bir şey olduğunu bu kitabı okuduktan bu filmi izledikten sonra öğrendim bir kez daha. tutkulu insan sonunda ne olacağını merak etmez. sonuç ne olursa olsun sevdiği şeyden vaz geçmez. acı çekeceğini bile bile yoluna devam eder çünkü bu onun tutkusudur. evet müzeyyen bu derin b ir tutkuydu.
