‘kitapsız bir kütüphaneyim...
korku, endişe ve istek deniziyim...
benliğimi unutmuş göz yaşları dökerken,
akan zamanın şiddetli farkındalığına karşın oturuyorum.’
Kaderine katlanmasını bil ve inançlı ol...
İnanıyorum ben ve o kadar çok acı çekmiyorum şimdi... Bir görevim, bir amacım olduğunu düşününce hayattan korkmuyorum.
Ölüm korkusu hayvansal bir korkudur...
Onu alt etmek gerekir. Ancak ölümden sonraki hayata inananlar, bilinçli olarak korkarlar ölümden, çünkü günahlarının ağırlığı altında ezilirler.
temiz bir yürekten kopan bir çağır da neden bir keder tınısı duydum, neden acıyla burkuldu yüreğim?
eğer bir gün hayatım sana gerekecek olursa gel ve al onu..
tanımadığım birilerine bal vermek için kendi hayatımı yok ettiğimi, en güzel çiçeklerimin tozunu yağmaladığımı, çiçeklerin kendilerini de koparıp köklerini ayaklarımın altında ezdiğimi hissederim.
yaşamak ciddi bir şeydir, fakat altmışına gelip de tedavi olmaya kalkışmak, gençlik de hayatın tadını çıkarmadım diye yakınmak, bağışlayın ama hafifliktir.