Yoruldum...
Hayatın temposuna alışmış gibi normalleşmiş gibi olmaktan, kendime her gün bir görev adledip kafamın içini doldurmanın rahatlatacağına inanmaktan. Kırgınlığımı bağıramadığım insanların yüzsüz oluşlarından.
Benim de güçsüz bir adam oluşumu hep içimde hayır sen nelere alıştın, neleri atlattın iç sesimden. AKRABA, DOST , KARDEŞ diye düşündüğün herkesin aslında her şeyi tam olması gibi gerektiği şekilde uyguladığı davranışlarını komik bulup bunu olsun diye geçiştirmemden. Önemliymiş gibi, önemsenmiş gibi görünüp aslında hiç önemli olmama samimiyetsizliğini hissetmekten.
Herkesin derdinin herkesin kendi üzerine yük oluşunun adaletsizliğini kavrayamamaktan.
Seni senden çok düşünen ve biran olsun acaba demediğin samimiyetin adresi olan insanların annenin, kardeşinin, babanın bir daha olmak gibi bir durumunun imkansızlığının farkına varmaktan.
Önemli değil olur derken aslında çok önemli oluşların ağırlığından.
Kaçmaktan yoruldum. Zorunda olmaktan yoruldum.
Yoksullara zenginlik illüzyonları satıyorlar
Ezilenlere özgürlük illüzyonları
Yenilenlere zafer düşleri
Ve güçsüzlere iktidar düşleri...
Eduardo Galeano
Okur Takip Önerileri
Çivi çiviyi yerinden etmez.
Aşkı herkesle yaşanılabilir sanmak,yanılgıdan öteye geçmez.
Ruha dokunmadan tene dokunmak mutluluk vermez.
Birinin hayatını tepetaklak eden, çıktığı yolda düzlük görmez.
Gelen gideni her zaman aratmaz ama gideni gitmeye mecbur bırakanın arayışı bitmez...
İyi bir insan mıyım? Bilmiyorum. Ama kötü biri olmadığıma eminim. Bu yüzden ben belki kazanamadım. Ama siz mutlaka kaybedeceksiniz!
O kaldığım yerde basıp gidince, devam edilecek bir şey de kalmadı. Halbuki kalmak diye bir şey yokmuş.
Anladım...
Yaşanabilecekken yaşanmayanları...
Günlerden bir gün karşılaşırsak;
Yürek soğumuş, hisler kaybolmuş, iki yabancı olmuşsak bu ruhsuzluğa nasıl razı geldiğini anlat ikimize.