Bazen tünelin ucunda ışık yoktur.
Bazen sadece kayıplardan ibaretsindir.
Bazen umutlar bile lal olur…
Çünkü konuşsalar da kimse duyamaz seslerini.
Cemre Erdem; konuşma engelli, şiddet mağduru ama yine de umut etmekten hiç vazgeçmeyen, her yeni günü hayallerini gerçekleştirmek için bir adım olarak gören genç bir kadındır. Sessizlik onun tek sığınağıdır, soğuk ondan bir parçadır.
Hayatına giren Kuvars Demirhan, bu sessiz kadının müziğine âşık olur.
“Sessizliğe sığınan bir kadın ile onun müziğine âşık bir adamın hikâyesi.”
Cemre, mücadelesini yalnız başına verirken kendi ayakları üzerinde durup ailesinden gördüğü şiddetten kurtulmaya, geçmiş yıllarını telafi edip üniversiteyi kazanarak doktor olmak için elinden gelen her şeyi yapmaya ant içer. Bir gün kurduğu hayallerin gerçeğe dönüşmesi için çabalarken umut ettikçe özgürleşir. Belki de geçmişimizdeki tüm acılara bizi olduğumuz kişi hâline getirdiği için şükretmeliyiz.
Kadına şiddeti ve kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan, konuşma engelli Cemre’nin hayatını konu alan kitap. Çok büyük bir beklentiyle başlamıştım ve bu beklentimi fazlasıyla karşılayan bir kitap oldu.
Kitapla ilgili tek olumsuz düşüncem bazı bölümlerde Cemre karakterinin davranışlarını ve okurken hissedilen klasik Wattpad klişelerini çok fazla sevemedim.
Tüylerim diken diken oldu. Gerçekten böyle bir son beklemiyordum ama her ne kadar üzülsem de güzel bir sondu.
Özellikle değinmek istediğim bir konuysa kitabın tasarımı. Şömizi, iç tasarımı ve posteri o kadar çok güzel ki…
Öneririm. Kesinlikle bir şans verin bu kitaba.
