‘Adanmışlık, sadece umutsuz bir duygusallıkla, akılsızca kendini öldürmek gibi bir şey değildir. Bundan çok farklıdır. Adanmışlık en muhteşem şekilde sonsuza kadar yaşamaktır. İnsanlık ancak bu saf adanmışlığa bağlı kalarak ölümsüz olur. Fakat adanmışlık için bir kılık da gerekmez. Herkes bugün, tam şu anda oldukları şekillerde kendilerini adamalıdır. Çapa yapan biri, çapa yaparkenki haliyle adanmışlığını göstermelidir. Kendin hakkında sahtekar olamazsın. Adanmışlıkta ertelemeye izin verilmez. İnsanın her anı, her dakikası adanmış olmalıdır.’
.
Koş Melos!’ u yorumlarken şunu demiştim : Osamu Dazai okumak, ölümü sürekli anımsamak gibi.
Ve okuduğum her eserinde, ölüm kendini dillendiriyor. Bir yandan ölmeye direnmek övülüyor diğer yandan ona boynunu eğmek kuraldan sayılıyor. Dazai’de bu ikilik ise benim için vazgeçilmez bir acı-tatlı zevke dönüşüyor. Karakterlerinin o gri bölgede kalışlarını seviyorum, hayata tutuk ama uçurumdan atlamaya beş kala hallerini. Kızmaz mıyım elbette kızıyorum!
.
Pandora’nın Kutusu’nda, Tarlakuşu’nun sağlığına kavuşmak için gittiği sanatoryumda kaleme aldığı mektupları okuyoruz. Gökyüzünün rengi sürekli değişiyor, Tarlakuşu’nun ümidinin tadı da..
.
Dazai yine bildiğim ve beklediğim bir yerden vuruyor. İtirazım yok buna aksine daha fazlasında gözüm.
Yine yeniden severek okuyorum eserini, her sonucunu kabul ederek açıyorum kutuyu..
.
İrem Akçay çevirisi, Hamdi Akçay kapak tasarımıyla ~
İnsanlığımı Yitirirken
Hayatımda ilk kez bir Japon edebiyatı
