“İnsanların, sürekli mutlu olmaları gerektiğine inandırıldığı bir çağda yaşıyoruz. Gazeteler, kitaplar, ilan panoları, reklam spotları mutluluk üzerine söylenebilecek her şeyi tüketmiş halde... Mutlu olmak bir görev, ödev gibi algılanır oldu ve bu algı, tek başına, kişiler üstünde önemli bir stres kaynağı haline geldi. Adeta “mutluluk diktatörlüğü”nün tahakkümü altında yaşamaya başladık.”
Kitabda xoşbəxtlik anlayışı suallar üzərindən ələ alınır. Yazarın düşüncəsinə görə duyğular bir-birinin əksi şəklində var olur, bədbəxtliyi görməyən insan xoşbəxtliyi də həqiqi şəkildə yaşamır. Müəllif xoşbəxtlik və bədbəxtlik barədə öz tərəfsizliyini qoruyub saxlayır, bütün duyğuları balanslı şəkildə yaşamaq lazım olduğunu, həyatda insana güc verən əsas şeyin xoşbəxtlik, ya da bədbəxtlikdən daha çox “məna” olduğu fikrini müdafiə edir. Schmid ömrün müəyyən hissləri axtararaq sərf edilməsinə qarşı çıxır və insanlara bununla vuruşmaq yerinə hər duyğudakı fərqli-fərqli təcrübəkəri kəşf etməyi tövsiyə edir:
“İnsanlar tecrübeyle öğrenirler, tecrübenin de önemli bir kısmı kötü tecrübedir.”
