Bir görüşe karşı görüş serdederken ortaya "yaa işte bunlar var" edasıyla ayet-hadis konulduğunu görünce kendimi bir müzede, sağında ve solunda tarihi eserler bulunan bir koridorda yürüyor gibi hissediyorum.
Daha çok münazaa oluyor. Mesela Hz. Peygamberi yüceltme konusuyla ilgili ayet meali yazmışsınız. Ayette Hristiyanlarin İsa'yı yücelttiği gibi deniyor. Şimdi bu istidlale bir itiraz olarak size karşı biri çıkıp şunu söyleyemez mi: 《Müslüman birisi "Muhammed(s)'in hakikatı Allah ile aynı özdendir." demedikçe bu ayetin kapsamına girmez. Çünkü ayette Hristiyanlar gibi diyor.》 Mesela yani. Bu bir örnek. Bir ayet bir hadis yazıp bırakmak sağlıklı bir münazaradan ziyade kaos meydana getiriyor. X bundan bunu anlamış, ama Y onu anlamamış ki. Bilip bilmemek mesele değil. Salih Mirzabeyoğlu'nun bu ayetleri, hadisleri daha önce görmemiş olması çok düşük bir ihtimal.
Halbuki müzeler sessiz, sakin yerlerdir. Kaosun ortaya çıkmasından kastınız belki de kitaba en başından olumlu duygularla başladığımı belirttiğim halde devamında yazdıklarımın doğal getirisi olarak bazı yorumlar olmalı.
Böyle bir itiraz gelseydi yazarın sözlerini bu kapsamda anladığım için ilgili rivayetleri tekrar etmem gerekirdi. Tabii bu niyetle yazmamıştır denirse illede bunu kastetmiş diye diretmezdim. Yazdıklarımla büyük oranda niyetlerle değil lafızlarla ilgili kanaatimi belirtmiştim çünkü
İslamcıların zihnî çocukluk evresinin belirgin bir alameti, ayet ve hadislerin "getir"ilecek şeyler olarak kullanılmasıdır. Eskiden ben de böyle yaptım, birçoğu da yapmıştır herhalde. Müze benzetmem bu sebeptendi.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.