Varsın insan olmasın, insanca yaşamasın ama rütbesi olsun
Ne kadar yanlış yapıyoruz.
Çünkü her zaman hedefe ulaşıldığında mutlu olunacak zannediyoruz, ancak süreç ilerlerken, sürecin kendisinde mutlu olmamız gerekiyor. Yoksa sadece gelecek planları ile hayat geçip gidiyor. Şunu yapınca, buna ulaşınca, onu alınca mutlu olacağım vs. diyerek bir ömür bitiyor. Elde ne kalıyor, mal-mülk oluyor tamam ama yaş geçmiş, pişmanlıklar, yaşanmamışlıklar vs.
Aileler, hayatta kendilerinin başaramadıkları konuları çocuklarına baskı yaparak onlardan her konuda mükemmel olmalarını bekliyorlar. Çocuklarının hangi konularda yetenekli olduklarına bakılmaksızın gelişiyor bu süreç. Çoğu zaman aile ve çocuk yıpranmış oluyor. Bu tür ailelerde yetişen çocuklar mutsuz bireyler olarak hayata katılıyor
Her konuda mükemmeliyetçilik yerine tek bir konuda mükemmelliği amaçlamak daha doğru. Hatta mükemmelliğe de gerek yok, elinden geleni yapması hedeflenmelidir.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.