Kitabı bana hediye eden arkadaşıma, kitabı okuduktan sonra dikkatimi çeken yerleri yazdığım yazının özeti:
Kitabı beğendim. Çevirisi başarılıydı. Dili de Hayvan Çiftliği'ndeki gibi akıcıydı. En sonunda Julia ile birbirlerine ihanet etmeleri ve Büyük Birader'i artık sevmeye başlaması, kitabın sonlarına doğru toz tabakasına 2+2=5 yazması ürkütücüydü. Kitabın ana mesajının ülkemizde güncelliğini koruyor olması da ayrı bir ürkütücü duruma işaret ediyor. Esef verici bir şey... Julia ile birbirlerine karşılıklı ihanet etmiş olmaları kısmı etkileyiciydi. İnsanoğlu gerçekten çok egoist bir varlık. Kalan her şey edebiyat. Aşk meşk, sevgi saygı, -kitaba iktibasla- farelerle başbaşa kalana yani en büyük korkularla tehdit edilene dek.
Öğretmen adayları olarak 2+2=5'i kabul etmeyecek, aklı ve vicdanı hür nesiller yetiştirmemiz yönünde bize de bir mesaj veriyor. 2+2'nin karşısında 40 kişi toplanıp 5 olduğunu söylese, yine de hakikati söylemekten çekinmeyecek, bunun uğruna her şeyi göze alabilecek nesiller. Şeref, haysiyet sahibi, hakikate hürmet eden ve ondan taviz vermeyen nesiller. Bu şuurun oluşması ilkokul ortaokul sıralarından geçiyor. Okuduğunu, dinlediğini anlayacak ve bunlarla birlikte eleştirel bakabilen öğrenciler yetiştiremeyeceksek ne işe yararız ki biz? 1984'teki gibi bir distopyayı romanda okumakla kalmaz bizzat yaşar hâle geliriz.
Sevan Nişanyan'ın kitap tavsiyelerinin olduğu yazıdan okuduğum ve Latife Tekin üzerine konuştuğu Pazar Sohbetleri'nin bir kesitinden duyarak merakla ve heyecanla aldığım kitabı...
Roman, Kayseri’nin Bünyan ilçesindeki Alacüvek köyünde başlıyor. Hülâsaten,
