Umarım bir gün kendimi affederim; duyduğum fazla merhametin yan etkilerini umursamadan, aşırı dozda sevgiyle insanları sevip kendime zarar vermiş olmam yüzünden
İnsan durduk yere yalnızlığı sevmez, ya içinden birileri gitmiştir ya da o içindeki dönülmez bir vedanın seyrine takılmıştır. Bir ihtimal daha vardı tabii, insanların kötü olduğunu anlamış, yalnızlığı bir seçenek haline getirmişsinizdir. O seçenek haline getirdiğiniz yalnızlık, ne kadar gayret etseniz de sizi yanlış anlamanın bir yolunu bulur. Çok geçmeden iyi olmanın, mutlu ve huzurlu olmanın bir yabancısı olmaya başlarsınız. Oysa ben Melek’le uzakları da sevebilirdim, mutsuzluğu da.