Kitabı daha önceden bir kaç kez daha elime alıp, başlamadan vazgeçmiştim okumaktan. Neden bilmiyorum ama öykülerle, kısa yazılarla aram pek iyi olmadı hiç. Uzun uzun romanlar olsun, sonunu deli gibi merak edeyim ama bir yandan da hiç bitmesin isteyenlerdenim ben de. Tabi bu kitaba gerçek anlamda başlamaya karar verene kadar!..
Daha ilk öyküyü okurken yüzümde tatlı bir gülümseme beliriverdi hemen. Hikaye kısacık da olsa samimiyet kocamandı ve hikayedeki gibi adı 'meyhane' olmasa da benim de sık sık gittiğim, aile gibi olduğum minik bir mekan vardı. O geldi aklıma. Bazen kitabımla gidip, yalnız masamda, dumanı üstünde tavşan kanı çayımla romanın derinliklerine daldığım ya da yine o mekanın daimi müdavimleri ile bir masanın etrafında sohbet ettiğim... :) Nasıl da yakınmışız Orhan Veli'yle ve ne kadar da bizdenmiş aslında kendisi...
Orhan Veli'yi elbette tanırız hepimiz; çoğunluğumuz şiirleriyle. Ama bu kitapla bir de hikayeci Orhan Veli'yi tanımış oldum ve kısa yazılardan haz etmesem de hayran kaldım. Keşke'lerim biraz daha arttı.
Sahiden... Keşke bu kadar genç yaşta ayrılmasaydı aramızdan ve daha çok şiir; daha çok öykü yazsaydı.
Keyifli okumalar...
