516 syf.
·
Puan vermedi
·
Beğendi
“Herkes bilsin, çok mutlu bir hayat yaşadım.”
Füsun’dan uzaksam, dünya, tıpkı parçaları karmakarışık olmuş bir bilmece gibi beni huzursuz ederdi. Füsun’u görünce, bilmecenin, her şeyin bir anda yerli yerine oturduğunu hisseder, dünyanın anlamlı ve güzel bir yer olduğunu hatırlayarak rahatlardım.
Okur Takip Önerileri
“Sen yanımda oldukça, böyle bir manzaraya yıllarca mutlulukla bakabilirim.”
“Bu manzarayı yanımda sen olduğun için bu kadar çok güzel buluyorum.” dedim en sonunda.
Onu birazcık daha az düşünebilmeyi, zamanla onu unutabilmeyi başardığıma inanabilmeyi ne de çok isterdim!
Hayatımdaki ışıltı kaçmıştı artık.
Ve bir matematikçi gibi söylersem, toplam acı zaten hiç azalmıyor, umutlarımın tam tersine, hâlâ artıyordu.
‘Karanlık... Tanrının unuttuğu karanlık! Mezara diri diri atılmış bir adamın gözlerini açması gibi.
“Bana yalan söylemeni isterdim aslında... Çünkü insan ancak kaybetmekten çok korktuğu bir şey için yalan söyler.”
‘Senin için yalan söylüyorum elbette... Ama sana yalan söylemiyorum.’
“İnan, kalbim yalana daha çok kırılır.”
Az sonra Füsun’u göreceğimin bilinci, kafamın bir köşesinde bütün ruhuma bir mutluluk olarak yayılıyordu.
Sanki kendimi onun yerine çok kolay koyabilir, sanki onu derinden anlayabilirdim.
‘Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum.
“Gidiyorum, ama söylenmemiş bir gerçeği ardımda bırakacaksam eğer, o gerçek bir kez daha arayıp bulacak beni ve bir kez daha çıkacağım karşınıza.”
