Sabitlenmiş gönderi
“Hiç olmazsa tek bir insanla, sanki kendi kendimleymişim gibi her şeyi konuşmak istiyorum.”
~Fyodor Dostoyevski~
Bir kitap okudu
626 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
‘Hiç istememiştim onu sevmeyi; yüreğimdeki aşk tohumlarını görür görmez söküp atmak için çok çalışmıştım...
‘Elindeyse sev! Haddine düşmüşse sev!’
Ben de ‘Seveceğim işte!’ diye karşılık verdim. ‘Haddime düşmüş sevmek!’
“Mademki ömür kısa, ölüm de mutluluğa giden bir yoldur.”
Hatırlamak istemediği yaşam parçalarını yok saymak için bir kaçış yolu muydu unutmak?
Bedenlerin geride durduğu, ruhların sevgiyle beklediği, yalnızca fikirlerin sarmaş dolaş sevgili olduğu düşünsel aşklar...
‘Demek ki neymiş? Birilerini üzmek, ağlatmak için kendini harcamaya kalkmayacakmışsın!’
‘Bilmediğiniz konularda bizzat bulunmadığınız olaylarda böylesine kolay yargılama yapıyor olmanız sizi aslı yanılgı olan gerçekliğe çıkartır. Gerçekse bazen çok basittir. Anlamak için bakmak yeterli olur.’
Hayat yaşarken daha fazla öldürüyordu insanı...
...Ayrıca ben bu ülkede dini kullanarak geçinen çok insan gördüm. Hatta bazılarının ülkeyi bile yönettiklerine şahit oldum...
...Kadın duruşundan neler sezdiğini dile getirmese de, alışıyordu böylesine sessizliklere. Her geçen gün biraz daha uçlarda yaşamayı öğrendiklerinin de farkındaydı. Ona göre ise her şey tozpembeydi. Hayat çiçeklerin hiç solmadığı baharında, gökyüzünün saf maviliğinde ve ruhların beyazlığındaydı. Günah kelimesi henüz sözlüklerde yerini bile almamıştı. Hayat çok tazeydi...
Hani biri gider ya hiç iz bırakmadan... Sen gidişine değil de bırakamadığı izlere üzülür hale gelirsin...
İnsan, acizliğini olgunlaştırabildiği zaman hayatın önüne geçebiliyor.