1. sahne

Tutma beni, anne!
Sinemaya gidiyorum! Esrar inlerine gidiyorum.Evet, esrar inleri, günahkârların ve suçluların takıldığı inlere, anne. Hogan Çetesi'ne katıldım, kiralık bir katilim ben, bir keman kutusunun içinde bir makineli tüfek taşıyorum! Vadide bir dizi ev işletiyorum! Bana cani diyorlar, Cani Tom Wingfield; ve ben iki yüzlü bir hayat yaşıyorum, gündüzleri ticarethanede çalışan, dürüst, basit bir mağaza işçisi, geceleri ise yeraltı dünyasının dinamik Çarı, anne. Kumarhanelere takılıyorum, rulet masasında servetler harcıyorum. Gözümün birine sahte bir maske takıyorum, bir de takma bıyık, bazan da yeşil peruk takıyorum. Bu durumlarda bana... "El Diablo", yani "İblis'in Kendisi" diyorlar! Ah, seni uykusuz bırakacak ne de çok şey anlatabilirim! Düşmanlarım burayı havaya uçurmaya hazırlanıyor. Gecenin birinde hepimizi göğe şutlayacaklar! Ben çok mutlu olacağım, tabii siz de! Siz yükselecek, süpürgenizle uçacak ve Blue Mountain'a onyedi görücüyle varacaksınız! Seni gidi, çirkin, geveze... cadı....

Düalist dinler birbirine karşıt iki gücün varlığına inanırlar: iyi ve kötü. Tektanrıcılığın aksine düalizmde kötünün Tanrı tarafından yaratılmadığına veya onun kontrolüne girmemiş bağımsız bir güç olduğuna inanılır. Düalizm tüm evrenin bu iki güç arasındaki mücadeleye sahne olduğunu ve dünyada olup biten her şeyin bunun eseri olduğunu söyler.
Düalizm çok çekici bir dünya görüşü olmuştur, çünkü insanlığın önemli dertlerinden olan meşhur Kötülük Problemi'ni çok kısa ve basit bir biçimde açıklar. "Dünyada neden kötülük vardır? Neden acı vardır? Neden iyi insanların başına kötü şeyler gelir?" Tektanrılı dinlerin her şeyi bilen, her şeye gücü yeten ve tamamen iyi olan bir Tanrının dünyadaki bunca acıya neden müsaade ettiğini açıklayabilmek için ciddi zihinsel çaba harcamaları gerekir. Bu konuda en çok bilinen açıklamalardan biri, bunun Tanrı'nın insanların iradesini özgür bırakma yöntemi olduğudur. Kötülüğün olmadığı yerde insanlar iyiyle kötü arasında seçim yapamaz ve dünyada hür irade olamazdı. Fakat bu sezgiye dayalı bir cevap olmadığı gibi başka sorular da doğurur. Hür irade insanların kötüyü seçmesine izin verebilir ve gerçekten de pek çoğu kötüyü seçmektedir. Bu da tektanrıcı yaklaşıma göre ilahi cezalandırma gerektiren bir seçim olacaktır. Eğer Tanrı birinin kendi iradesiyle kötüyü seçeceğini ve bu yüzden de cehennemde sonsuz işkencelerle cezalandırılacağını önceden biliyorsa, onu neden yaratır? İlahiyatçılar bu tip soruları cevaplamak için sayısız kitap yazdılar. Bazıları bu cevabı inandırıcı bulurken, bazılarıysa bulmadılar. Kesin olan şey tektanrılı dinlerin Kötülük Problemiyle baş ederken zorlandıklarıdır.

O günden beri güzelliğin ihanete uğramış bir dünya olduğunu biliyordu. Onunla karşılaşmanın tek yolu, güzelliği kovuşturanların gözünden kaçmış köşe bucaklara bakmaktı. Güzellik, 1 Mayıs yürüyüşlernin sahne gerisinde gizlenirdi. Onu bulmak istiyorsak, dekorları yıkmak gerekirdi.

William Shakespeare-Julius Caesar, III.Perde 1.Sahne

Sizler gibi olsam, yumuşatırdınız beni;
Yalvarmasını bilsem, dinlerdim yalvaranları;
Ama ben kutupyıldızı gibi oynamam yerimden,
O yıldız ki bütün göklerde
Eşi yoktur dayatıp yerinde durmakta.
Bunca kıvılcımlar donatıyor gökyüzünü,
Hepsi ateş alev, hepsi pırıl pırıl,
Ama bir teki var yalnız hep yerli yerinde duran.
Dünyamız da böyle: insan dolu dünya da;
Hepsinin eti kemiği var, kanı var, canı var:
Ama bir tek insan var benim bildiğim,
Sarsılmaz, yerinden oynatılmaz,
İşte o insan da benim.

‟Ey kötü düşünceler
Ne de çabuk girersiniz aklına umutsuz kişilerin!ˮ