o izole olma duygusu yine de geçmedi. bir kere ilan edildi diye, ömürlerinin sonuna kadar korunması gerekli bir tema gibi. akşam eve döndüğünde kent yine varlığını yitirdi. hiçbir yere gitme isteği duymuyordu.
yanı başından akıp geçen suratlara bakıyordu. korku duygusu bu suratların hepsini birbirine benzetmekteydi. ortak payda olarak korku. kendilerinden, başkalarından, birbirlerinden korkmak. karşılaştıkları herhangi birinin kutsal saydığı ne varsa, hemen onun üzerine atılmaya hazır duruma gelmelerine yol açan korku.
onların düşündüğünü sandığınız şeyleri mi rehber kabul edeceksiniz, yoksa kendi yargılarınızı mı kullanacaksınız?
Reader Follow Recommendations
"sizin dikmek istediğiniz anıt, kendiniz için değil. kendi hayatınızın ve kendi başarılarınızın anıtı değil. başkalarına dikiyorsunuz onu. o insanların sizden üstün oluşuna dikiyorsunuz. o üstünlüğe meydan okumak yerine, onu ölümsüzleştiriyorsunuz. üstünüzden silkip atmıyorsunuz da, ebedi olarak boy göstersin istiyorsunuz. kendinizi ömrünüzün sonuna kadar o ödünç alınmış form içine gömünce mutlu olabilecek misiniz?.."
kendilik farkındalığı bizi yalnızca insan kılmakla kalmayıp çelişkili bir biçimde sadece insan olmanın ötesine geçmek istememizi de sağlayan özelliğimizdir.
bilim bize sadece çirkin yaratıklar olduğumuzu söyler ama kendimizi hiç de öyle hissetmeyiz. yaratıkların bedenine hapsolmuş melekler gibi hisseder ve ömür boyu kendimizi aşmaya açlık duyarız.
