İnsanlık! Seni aradım: sadece acı çekiyorsun... Kraliyet, güç! Sana yüz yüze baktım: sadece kibirden ibaretsin... Tanrım, en büyük umut, seni de aradım: bir hiçsin... İçimde hiçbir şey kalmadı, madam; ben bir gölgeyim, hatta gölge bile değilim... Yine de kendime baktığımda, bilincimin karanlık derinliklerine girdiğimde, bazen yas gecemde, çaresizliğimin karanlığında, yeni bir duygunun belirsiz ve titreyen şafağını görüyorum.