Daima “karıcığım” diye başlayan mektuplar ve şiirler yazardın bana.Her ademoğlundan duyulabilen , ama senin ağzından duyduğumda mucizenin tanımı gibi gelen o kelime var ya, gözlerime değer değmez, dudak kenarlarım kulaklarıma doğru çekilir, acı gülümseme ile bir iki damla yaş dökülürdü gözlerimden. Karıcığın olmak ne mühimdi benim için bilemezsin, bilmeyeceksin. Yarası sızladı yeniden Piraye’nin. Alelacele toplayıp üzerine saçılan eski sarı sayfalı mektupları bavulun içine tıktı. Ellerinin tersi ile sildi gözyaşlarını. Avucunun içinde taşıdığı şefkat duygusuna ihtiyacı yoktu o an. Kızmak istiyordu Nazım’a ama şefkat kızmanın en büyük engeliydi, bunu iyi biliyordu.