Kaybetmek her zaman en kötüsü olmayabilir. Bazen sevmek ve sevilmek, yitirmekten daha çok acı verir. Yarının kapısına beklentilerimizle bir alacaklı gibi dayanmak hayal kırıklığı yaratır.
Bazen öyle bir şey olur ki en korktuğumuz olay başımıza gelir ama bundan tuhaf bir huzur duyarız. Biran tüm duygularımızı unuttuğumuzu ya da birbirine karıştırdığımızı, acı çekmeyi huzur sandığımızı düşünürüz. Oysa bu gerçek bir rahatlama halidir. Çünkü en kötüsünün başımıza gelenler değil korkunun kendisi olduğunu fark etmişizdir. Tadı değişik bir hissizlik yaşarız. Sevilme kaygılarımız, memnun etme çabalarımız, kaybetme korkularımız, suçluluk duygularımız dinmiştir. Onaylanıyor muyum, hata yapıyor muyum, kurallara uyuyor muyum diye endişelenmek rezil oluyor muyum ya da rezil ediyor muyum diye utanmak bitmiştir. Yarının bizden beklentisi devam etse de bizim yarından beklentimiz gitmiş, özgürlük gelmiştir.
‘Her şeye rağmen’ yaşamda kalma becerisi kazanmak meğer bu uzun yol koşusundaki yarışta büyük ödülmüş.
Reader Follow Recommendations
Yaşamlarımız için biçtiğimiz değerler sözün bittiği yerdeki kelimeler kadar güdük kaldıkça sevgiyi ve dostluğu bitirenin sadece ölüm olmadığını öğrendik. Artık şaşırabileceğimiz bir şeyin kalmadığını sandıkça insana dair bir başka hıyaneti görüp yaşama küsmeye yeltendik. Ama gördük ki küsmemiz evrenin umrunda bile değil. Çaresizce doğrulup, hayal kırıklıklarımızı yerden toplayıp elimizde kalan parçalarla büyümeye yöneldik.
İlişikiler stratejileri er geç kusar, sindiremez.
Aşk, doğaçlama oynamamızı ve sahici olmamızı gerektirirken doğru sandığımız yanlışları uyguladığımız için katledilir.Aşk bir saha çalışması ya da bir uygulama alanı değildir. Sonunu tayin edebileceğimiz, yönlendirebileceğimiz, toplumun beklentilerine indirgeyebileceğimiz bir olgu hiç değildir. Biz aşka karar veremeyiz, aşk bize karar verir. Biz ancak evliliğe karar verebiliriz ve bu ikisi çok farklı şeylerdir.
Başkalarına borçlu hissetmemek için kendinden alacaklı olarak yaşamaya devam eder. Vicdan ancak başkaları ve kendimiz arasında adaletli bir şekilde dağıttığımız zaman makul dozdadır. Ötekilerden yana fazla kullandığımızda kendimize karşı vicdansız olmak zorunda kalırız.
İlişkilerde istila edilmek her zaman gözle görülür bir şiddet vasıtasıyla gerçekleşmez.
Evliliğin bizi yetiştiren ailemiz için en güzel hediye olduğunu dinlerdim. Bir kadın için adeta onu topluma ve diğer tüm kadınlara karşı onurlandıran, üstün kılan altın taç.
Ben Kaş’ta yaşarken dalış yapardım sıkça. Hiçbirmiz denizde vurgun yemedik başka birinden yediğimiz vurgun kadar. Evet bence doğa insan ilişkilerinden daha güvenli.
İlişkilerde takmadığım emniyet kemerini uçakta takarken kendimizi ilişkilere öyle korkusuzca nasıl teslim ettiğimizi düşünüyordum. Niye ki? Bir ilişki gökyüzünde bir uçakta salınmaktan daha mı güvenli sanki?
Bağlanmayı bilmek kadar ayrılmayı bilmek de gelişmiş bir ruh öğesidir. Üstelik pek çok kişi gerçek karakterini ayrılma stilleriyle gösterir. Başka hayata geçiş yapmaya her iki insanın da hakkı ve haddi olduğunu düşünmek, ötekinin yaşamına duyulan saygının en belirgin göstergesidir.
Bana, “Şuradan gitsen daha iyi, buradan yapsan böyle kazançlı,” diye önerilen yollarda çok tökezledim. Dayatılmış rollerde her seferinde repliğimi unuttum. Kendim yazıp, oynayıp, sonuçlarına katlandığım her yolda geliştim. Geliştikçe daha iyi bir kişi oldum. Seni de kendi kişiliğinle hayatımda istiyorum. İnanmış, çabalamış, belki yılmış ama yok olmamış, savaşmış, gelişmiş, çalışmış kişiliğini; benim şekil verdiğim heykeli değil senin özgün eserini istiyorum.