Her insan, zamanın dünya üzerinde
bıraktığı birer yara izidir.
Zaman hiçbir şeyi düzeltmiyor, sadece üzerini örtüyor.
En mutlak acılar, bir gün mutlaka bedenden çıkıyor…
Bu koridorlar zamanı geriye almak isteyen nice insanlar gördü.
Kimi eski güzel günleri tekrar yaşayabilmek için istedi.
Kimi yaptığı yanlışları düzeltebilmek için.
Kimiyse sadece yaşadığını hissedebilmek için...
Gelecekten korkanlarsa, zamanı durdurmak istedi.
Ama kimse şu anın değerini bilenler kadar mutlu olmadı bu koridorlarda.
Geçmiş de gelecek hep de onlarla oldu.
Bazılarıysa zamanın ta kendisi gibiydi duvarların soğukluğuna belini telsim etti. Yüzlerindeki bitkinlikle duvarları süzenler en iyi bu koridorların dilini biliyor gibiydi.
Şimdi Ölüm kokuyor köşe bucak. Gidenlerden geriye bir tomar pişmanlık sinmiş mermerlere.
Kurtarılmayı bekleyen bu kadar ümit için, gittikçe kahramanlar da tükeniyor ümitler gibi...(Alıntı)