Hamdi Özyurt / Ay Aslında Camdandır
''Ümit en büyük kötülüktür, çünkü acıyı uzatır.''
Friedrich Nietzsche
Çoğumuz Nietzche'nin bu meşhur sözünü biliriz. Bu söze zıt yön teşkil eden bir çok söz daha olsa da, ümit/umut meselesi her insanın hayatının en avutucu hissiyatları arasında açık ara öndedir diyebiliriz.
Hamdi Özyurt'un Ay Aslında Camdandır romanı ''umut'' teması etrafında gidip gidip gelmiş. Aşama aşama anlattığı hâlde hiçbir basamakta tekrara düşmeden, aksine her basamakta ayrı bir özgünlükle ve sade yalın diliyle oluşturmuş kitabını.
Karısı Zerî'nin amansız bir hastalığa yakalandığını öğrenen Kekil doktorlardan tutun da, hacılara, hocalara, dedelere ve üfürükçülere kadar her kapıyı çalar. Kendileri Alevi olmalarına rağmen, onların da bir kerametleri vardır deyip Sünnilerin alimlerine bile başvururlar. Fakat derman kendini gizlemiştir sanki. Zerî'nin karnındaki ur gitgide büyür. Oysa Yaşar Kemal'in dediği gibi ''Can tatlıdır, gözü kör olsun'' Umudu hiç elden bırakmazlar. Şifalı sular içerler, kaplıcalara girerler, eşek sütünden bile medet umarlar. Ankara'nın, İstanbul'un yollarını arşınlarlar adeta.
Hamdi Özyurt İsveç'ye yaşayan çok donanımlı bir yazar. Kendisi de Muşlu olduğu için coğrafyaya çok aşikâr. Onu okurken bir Yaşar Kemal, bir Mehmed Uzun tadı alıyorsunuz. Fakat çorbaya kendi tuzunu da katmayı başarmış biri.
Mehmed Uzun'un şu sözlerine katılmamak mümkün değil:
''Özyurt'un öyküleri, günlük yaşamın içinde çoğunlukla gözümüzden kaçan olayları ve çoğunlukla zorda kalmış bireyleri anlatıyor. Dili, sade ve rahat. Anlatımı, ilgi çekici.''
