Nasıl olur da bizler bir kul iradesiyle, koca bir kudretin bizim için layık gördüğü yolu ve sonu bilebiliriz ki?
Sen önünde durduğun kapının süsüne aldanıp, “Burası huzurun ve mutluluğun adresi olmalı,” di- yerek yanlış kararlar hiç almadın mı? Ya da, gerçekleşmeyen dualarının çok sonrasında, “İyi ki olmamış,” şükrünü hiç yaşamadın mı? Hep mi kötü davrandı sana hayat? Hiç du- alarının karşılığını almadın mı? Unutma ki sırlarla doludur hayat.
Ve mucizeler sen onlara inandığın kadar sana yakın, inanmadığın kadar uzaktır. İnanmanın özü ise aceleci olma- maktır. İstemektir, beklemektir ve o kapının önünde sabret- mektir. Olmayanı sabırla, olanı şükürle karşılamaktır
Hayat bazen dersini kibarca verdi bize. Bazen de canımızı acıtarak, "İyi insan ol ama iyi niyetini kullanmalarına sakın izin verme," dedi. "Vicdanının sesini dinle ama insanlığını da hak etmeyenlerin önüne sorgusuz sualsiz serme," dedi. "Herkesle hemen samimi olma, insanlarla mesafeli ol, mer- hamet bir yere kadar ama az insanla mutlu olmayı öğren, kalabalık olup da sinirlerini boş yere germe," dedi. "Sana bir adım atana bir adım git, samimi olana sarıl, sahip çık ve in- sanları kendilerini ispatlamaları için zamana bırak; her gönle ve her ortama öyle paldır küldür girme," dedi. Öğrendik. Öğrettiler. Adına tecrübe dedik ve koyduk hepsini cebimize.
Zamanında söndürülmemiş bir kıvılcım, üzerine gidilmemiş bir kötülük ve sınırları net çizilmemiş sorumluluklar, sonrasında önüne geçilmez büyük sorunlar olarak karşımıza çıkar.
Okur Takip Önerileri
“ Ah, kimselerin vakti yok.
Durup ince şeyleri anlamaya.”
Gülten Akın
“ Ben bir öğretmenim. Duygularımla varım. Öğrencile- rimi duygularla var ederim. Duygusuz yetişen bir çocu- ğun robottan ne farkı vardır? Öğrencim dileğinde bana sarılamayacaksa, sığınamayacaksa ben ona nasıl liman olurum? Bir şeyi başardığımızda mutluluktan öğrencime sarılamayacaksam ben neden oradayım? ”
