İnsanın yegâne marifeti, bir şey bilmediğini itirafı ve tasdikidir.
Sayfa 161Kitabı okudu
Âlem bir deniz, sen bir gemi, aklın yelkeni, fikrin dümeni, kurtar kendini, haydi göreyim seni...
Sayfa 153Kitabı okudu
Çünkü olmak için evvela olmamak icap eder...
Sayfa 96Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ne güle bülbüle bâkî, a gözüm bâğ-ı cihân
Kime yâr oldu? Murâdınca felek-i devr-i zamân.
Sayfa 31Kitabı okudu
İnsan cinsi o kadar âciz ve zayıf ve muhtaçtır ki hayatını rica ile sürdürür. Raci demek, insan demektir.
Sayfa 29Kitabı okudu
Devamlılık ve kalıcılık olmadıktan sonra bu eşsiz güzellikler ne işe yarar! Bu kadar güzelliğin şahidi olan insanda ölümsüzlük var mı? Yerküre dediğimiz geçici meskeni derin bir hüzne kapılmayarak seyretmek acaba mümkün mü? Nereden geldik? Nereye gidiyoruz? Temiz bir inancın pek güzel cevap verdiği bu soruya akıl ve fen cevap vermiyordu.
Sayfa 25Kitabı okudu
Aramızda bir duvar olduğunu bilmiyorlar. Yeryüzü adamı değilim ben. Bunu bilmiyorlar. İçim böyle söylüyor. İçimin sesine uyuyorum. Çünkü yalnız o, doğruyu söylüyor. İçim.
Sayfa 117Kitabı okudu
Korkuyorum. Başka her şey dışarda, uzakta. Bana yabancı.
Tuğlaları karanlıktan olan bir duvar örülüyor dünyayla aramda.
Beni eşyadan tecrit ediyor.
Kendimden...
Zaman bitiyor. Gelenler gidiyor. Eşya yok oluyor. Uzak boşluklar göz kırpıyor.
Sayfa 116Kitabı okudu
Basit bir soğuk algınlığı değil benimki, biliyorum. Başka bir şey. (Başka bir şey). Ruhum hasta benim. Vücut bahane. Bedene yayılan hasta ruh. Baş döndüren. Bir ateşe doğru iteleyen.
Sayfa 115Kitabı okudu
Ben bir kez daha böyle olmuştum. İç içe giren düşlerdi. Yanlış bir yere girmiştim. Anlayacaklar diye korkuyordum. Korkumu avucumda tutuyordum.
Sayfa 105Kitabı okudu
Bir yığın karışık, düzensiz düşünceler, düşler birbirini kovalayıp durdu. Ama rahatsız edici bir damar yatıyordu hepsinin temelinde. En çok da mahiyetini bilmediğim bir korku. Zehirli bir kurt gibi kemiriyor içimi. Belki yalnızlıktan... belki insandan?
Sayfa 95Kitabı okudu
Koy'un oralardan, dalgacıklar acımadan camları kırarak seslerini odanın içine kadar uzatıyor, köşede bezginlikten titreyerek yanan mumun çevresinde pervaneler gibi dolanıyordu.
Sayfa 51Kitabı okudu
Artık burdayım, yazık ki artık burdayım...
Sayfa 33Kitabı okudu
O bu dünyadan ayrılırken, benim hayatıma, başka hiçbir insana nasip olmayacak kadar canlı bir şekilde giriyordu. Bundan sonra onu daima yanımda bulacaktım.
Sayfa 197Kitabı okudu
Halbuki konuşmaya ne kadar muhtacım. Her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir!? Ah, Maria, niçin seninle bir pencere kenarı da oturup konuşamıyoruz? Niçin sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? Niçin yanımda değilsin?
Sayfa 193Kitabı okudu