Eda
@Calikusununkitapligii
Fizyoterapist / Hemşire
Üniversite
İstanbul
Üsküdar
63 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
416 syf.
·
Puan vermedi
·
25 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
"Bu adımlar beni senden uzağa taşımaz, bunu da sakın unutma, Yasemin."
"Adımlar bize mesafe getirmez," diyebildim nihayetinde. "Unutmam."
Sayfa 192Kitabı okudu
Melih… Kalbe zararsın :’)
“Sen,” dedi kısık sesle, utangaç bir tavırla.”Hiç sinemaya gitmedim deyince ben de sinemayı sana getirdim.”
Sayfa 183Kitabı okudu
“İyi ki geldin, Yasemin,” dedi. “Belki bedenim iyileşmedi ama kalbim… İşte orası hiç olmadığı kadar iyi.”
Sayfa 105Kitabı okudu
"Evet, bir gün gideceğim ama sana haber vermeden, seninle vedalaşmadan ve sana bir kez olsun bile sarılmadan gidemem ki... Yapamam bunu."
Sarılmak. Ona sarılmak... Ben daha önce babam dışında hiçbir erkeğe sarılmamış, hiçbir erkeğin kalp atışlarını duymamıştım. Bir gün ona sarıldığımda kalbinin nasıl attığını duyabilecek miydim? Bir gün ona sarıldığımda kalp atışlarını duymama izin verecek miydi? Onun da kalbi benimki gibi atmaya başlamış mıydı?
Sayfa 102Kitabı okudu
"Melih, bak, ben..." Sözlerimi kesti. "Alışmak, değil mi? İnsanı korkutan ve durduran şey bu. Alışmak."
"Aslında hepsi bir yol üzerinde yürümeye benziyor," diye iç çektim. "Adım atmaya korkmak fakat yolun biteceğini düşünerek adım atmaktan sakınmaktan."
"Bazen akışına bırakmak gerekir. Sonuçta attığımız her adım bizi bir yola sürükler. Boş ver, yollar bitmese de olur, yeter ki ayakların yara olmasın."
Sayfa 90Kitabı okudu
"Bu oğlan kim?"
"Şey," dedim kupkuru olmuş boğazımla. "Melih."
"Melih kim?"
"Benim," diye öne çıktı Melih.
Sayfa 54Kitabı okudu
İnsan yakaladığı güzel hisleri bırakmadığında onun peşinden gitmeliydi. Belki attığı adımlarda, gittiği yollarda yaralar alacaktı ama sonunu görmeyi değil de yürümeyi bilmeli ve ondan kaçmamalıydı. Kendimden biliyordum.
Sayfa 52Kitabı okudu
Siz çok güzelsiniz :’)
"Yasemin."
"Efendim?" diye baktım gözlerine. "Yarın pazarda olacak mısın?"
"Hayır, ne satacak elmam var, ne de domatesim."
"Ama benim almam gerek onlardan."
"Daha bugün almıştın, bitti mi?" Kafasını iki yana salladığında gülerek arkadaşlarını gösterdi. "Çok aç arkadaşlara sahibim. Bitirdiler. Elde var sıfır."
Gülümsedim. "Peki. Yarın pazarda elma satan bir sürü tezgâh bulabilirsin. Hatta sana tavsiyede de bulunabilirim."
Gülümsedi. "İsmi Yasemin olan birinden elma almak istiyorum ben."
Bekledim. Konuşmayı bekledim. Konuşmasını bekledim.
"İsmi Yasemin olan kız diyor ki, elmaların büyümeye ihtiyacı var. O vakte kadar gelemeyecek."
"İsmi Melih olan oğlan diyor ki, Melih elmaların büyümesini bekleyebilir."
"Bu biraz uzun sürer ama.”
"Melih bekleyebilir."
Elimdeki şekerlere bakarken gülümsedim ve dudaklarımı birbirine sımsıkı bastırdım. Melih... Tek bir isim ve sadece birkaç gün, kalbim böyle kuvvetli bir hissi nasıl olur da var edebilirdi? Birkaç gün içinde nasıl bu kadar ritmimi sarsabilirdi?
"Peki," dedim kafamı kaldırıp yeşillerine bakarken. "Beklesin o hâlde. Elmalar olduğunda Yasemin onları Melih'e getirecek."
Baktı ve gözlerime bir anahtar bıraktı. Sanki gözlerimdeki kilidi açmak istiyordu. "Elmalar olduğunda pazarda olacağım. Beklediğim yerde. Beklediğin yerde."
Sayfa 42 - Ephesus YayınlarıKitabı okudu
"Teşekkür ederim," dedi Melih gülümseyerek. Çok içten gülümsüyordu ve ben o güldükçe içimde oluşan bu garip dürtüye mâni olamıyordum. Onu tanımıyordum, onunla oturup sohbet etmemiştim ama o gülümsedikçe kalbim bir hoş oluyordu işte.
Sayfa 30 - Ephesus YayınlarıKitabı okudu